Η πτώση και η άνοδος της τεχνο-παγκοσμιοποίησης

Σήμερα, πολλές δημοκρατίες καταβάλλουν χαοτικές προσπάθειες για την οικοδόμηση συναίνεσης γύρω από την αντιμετώπιση της Κίνας και άλλων χωρών που ταυτίζονται με τον ψηφιακό αυταρχισμό. Η υπό την ηγεσία της Βρετανίας D-10, για παράδειγμα, αναζητά εναλλακτικές της κινεζικής εταιρείας τηλεπικοινωνιών Huawei στην ανάπτυξη της τεχνολογίας 5G. Τον Δεκέμβριο, ο Λευκός Οίκος θα πραγματοποιήσει μια «Σύνοδο Κορυφής για την Δημοκρατία», η οποία υποστηρίζει την ελπίδα ότι θα προωθήσει ένα πολυμερές δημοκρατικό αντίβαρο στις αυταρχικές τεχνολογικές πρακτικές. Αυτές οι προσπάθειες δεν είναι χωρίς αξία, αλλά αντιπροσωπεύουν μια αμυντική και αντιδραστική απάντηση σε ένα βαθύτερο πρόβλημα. Στην καλύτερη περίπτωση, αυτές οι πρωτοβουλίες θα μπορούσαν να επιτρέψουν στις ομοϊδεάτες χώρες να ανασυνταχθούν και να βρουν κοινό έδαφος πριν στραφούν στην αντιμετώπιση παγκόσμιων προκλήσεων˙ εξίσου πιθανά, θα μπορούσαν να αποδειχθούν απλώς διπλωματική απασχόληση καθώς εξακολουθούν να υπάρχουν πεισματικές διαφωνίες μεταξύ δημοκρατικών κυβερνήσεων και ομάδων συμφερόντων.

ΔΙΑΣΩΖΟΝΤΑΣ ΤΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ

Μια καλύτερη προσέγγιση θα αναγνώριζε εξαρχής ότι το Διαδίκτυο και η ανάπτυξη της τεχνολογίας είναι πάντα παγκόσμια και δεν μπορούν εύκολα να χωριστούν μεταξύ ανταγωνιστικών πολιτικών μπλοκ. Η διαίρεση του Διαδικτύου σε επίπεδο υποδομής σε δύο ή περισσότερα ανεξάρτητα δίκτυα θα σήμαινε την αντιγραφή ολόκληρων πολύ περίπλοκων αλυσίδων εφοδιασμού, κάτι που θα ήταν εξαιρετικά δαπανηρό, μη αποδοτικό ως προς τον άνθρακα, και ανέφικτο, αν είναι καν δυνατό εξαρχής. Τέτοιες ρωγμές δεν θα εμπόδιζαν επίσης καινοτομίες ή όντως απειλές —συμπεριλαμβανομένων κακόβουλων επιθέσεων και φυσικών καταστροφών— από το να ξεπεράσουν πολιτικούς διαχωρισμούς.

Ένας τέλειος τεχνολογικός διαχωρισμός δεν είναι απλώς μη ρεαλιστικός αλλά και ανεπιθύμητος. Η υιοθέτηση μιας τάσης προς πολιτικά οριοθετημένα τεχνολογικά οικοσυστήματα θα υπονομεύσει την ανοιχτή κουλτούρα που τροφοδοτεί και ωφελεί τις πιο ελεύθερες κοινωνίες και θα ενισχύσει την κουλτούρα ελέγχου από πάνω προς τα κάτω που ευνοείται από κατασταλτικά καθεστώτα. Και αν οι αντίπαλοι είναι λιγότερο αλληλεξαρτώμενοι, έχουν λιγότερα κίνητρα να απέχουν από καταστροφικές επιθέσεις ο ένας στις κρίσιμες υποδομές του άλλου.

Μόνο μια ανανεωμένη και ρεαλιστική υιοθέτηση της τεχνο-παγκοσμιοποίησης θα προσφέρει ολοκληρωμένες λύσεις στα πραγματικά προβλήματα της τεχνολογικής διακυβέρνησης. Οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής πρέπει να υιοθετήσουν ένα παγκόσμιο όραμα που να αποφεύγει την ανοησία της πεποίθησης ότι τα τεχνικά συστήματα και οι βιομηχανικές αλυσίδες εφοδιασμού μπορούν να αποχωριστούν εντελώς από χώρες όπως η Κίνα. Θα πρέπει να αναπτύξουν λύσεις που αναγνωρίζουν την αξία και το αναπόφευκτο της διεθνούς σύνδεσης. Επιπλέον, ως έδρα πολλών από τις εταιρείες και τα άτομα που επηρεάζουν περισσότερο την εμπειρία του Διαδικτύου σε όλο τον κόσμο, οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν έναν ιδιαίτερο ρόλο που δεν μπορούν να αγνοήσουν. Εταιρείες όπως η Google και το Facebook διαμορφώνουν τον τρόπο με τον οποίο προστατεύονται -ή καταχρώνται- τα δικαιώματα στο απόρρητο και η ελεύθερη έκφραση, και τα κίνητρά τους δεν μπορούν να θεωρηθούν ενάρετα, ούτε η διαχείριση των διαδικτυακών κοινοτήτων ηθική, απλώς και μόνο επειδή εδρεύουν στις Ηνωμένες Πολιτείες. Οι κυβερνο-ουτοπιστές κάποτε ονειρεύονταν την απελευθέρωση που εξαπλώθηκε από ένα καλώδιο Ethernet˙ τώρα η Ουάσιγκτον πρέπει να διασφαλίσει ότι οι εταιρείες της δεν θα εξαπλώσουν την εκμετάλλευση και την ανασφάλεια.

Η υπεύθυνη τεχνο-παγκοσμιοποίηση ξεκινά από την πατρίδα. Το Κογκρέσο των ΗΠΑ πρέπει να εγκρίνει έναν ολοκληρωμένο ομοσπονδιακό νόμο περί απορρήτου δεδομένων για να προστατεύσει τους Αμερικανούς από τις υπερβάσεις των εταιρειών τεχνολογίας και να αποδείξει την δέσμευσή του για δημοκρατική διακυβέρνηση στην εποχή του Διαδικτύου. Οι στοχαστές και οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής των ΗΠΑ θα πρέπει να έχουν μια σφαιρική άποψη στην ανάλυση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των επιπτώσεων της τεχνολογίας επιτήρησης που παράγεται τόσο σε δημοκρατικά όσο και σε αυταρχικά πλαίσια. Οι αξιωματούχοι πρέπει να αναζητήσουν τρόπους για να απολαμβάνουν τα μέγιστα οφέλη της ανοιχτής επιστημονικής ανταλλαγής και συνεργασίας προστατεύοντας παράλληλα σημαντικά συμφέροντα εθνικής ασφάλειας, για παράδειγμα στοχεύοντας στενά τομείς που σχετίζονται με την ασφάλεια για ειδικό έλεγχο, αλλά επιβεβαιώνοντας ενεργά την ανοικτότητα σε άλλους τομείς, συμπεριλαμβανομένων των φοιτητών και ερευνητών με διασυνδέσεις με χώρες ανησυχίας όπως η Κίνα.

Αυτή η επείγουσα εγχώρια δουλειά μπορεί να διαμορφώσει μια πλατφόρμα για θετικές διεθνείς προσπάθειες. Με ένα νέο γραφείο του Στέιτ Ντιπάρτμεντ αφιερωμένο σε θέματα κυβερνοασφάλειας και ψηφιακής πολιτικής, η κυβέρνηση των ΗΠΑ θα πρέπει να διαβουλεύεται και να συνεργάζεται με άλλες δημοκρατίες που αντιμετωπίζουν σχετιζόμενες με την τεχνολογία προκλήσεις και κοινωνικές εκρήξεις. Μπορεί να μην είναι πάντα εύκολο να βρεθεί συναίνεση. Οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Ευρωπαϊκή Ένωση, για παράδειγμα, έχουν εδώ και καιρό διαφωνία σχετικά με την διακυβέρνηση δεδομένων, παρά τα πολλά κοινά συμφέροντα και αξίες τους. Αλλά οι προσπάθειες για την συγκρότηση ενός διεθνούς, δημοκρατικού, που σέβεται τα δικαιώματα συνασπισμού για την διακυβέρνηση της τεχνολογίας θα αποτύχουν πριν ξεκινήσουν εάν δεν αναγνωρίσουν —στην αξιολόγηση των προκλήσεων και στην διαμόρφωση των λύσεων— ότι ένα τέτοιο έργο είναι εγγενώς παγκόσμιο.