Η εποχή της αργής ανάπτυξης στην Κίνα

Άλλες επιπτώσεις του οικονομικού απολογισμού της Κίνας είναι επίσης σαφείς. Οι ξένοι επενδυτές -τόσο εκείνοι που αγοράζουν ομόλογα όσο και εκείνοι που κατασκευάζουν εργοστάσια- έχουν εκτιμήσει την Κίνα για την πολιτική προβλεψιμότητα και την ανάπτυξη που σχετίζεται με αυτήν: εάν το ΚΚΚ έλεγε ότι η ανάπτυξη θα ήταν 8%, τότε η ανάπτυξη ήταν συνήθως 8%. Εάν υπάρξει αβεβαιότητα σχετικά με αυτήν την προοπτική, τότε οι επενδυτές θα απαιτήσουν υψηλότερα ασφάλιστρα κέρδους (profit premiums) για να αιτιολογήσουν τους κινδύνους που αναλαμβάνουν. Τα τελευταία χρόνια, οι στρατηγιστές σε δημοκρατικές χώρες έχουν αναζητήσει τρόπους για να αποθαρρύνουν τις επιχειρήσεις τους από το να πάνε στην Κίνα ή για να ασκήσουν πίεση σε εκείνες που βρίσκονται ήδη εκεί, να φύγουν. Κατά ειρωνικό τρόπο, είναι η ίδια η αγορά, με τη μορφή της αντιστάθμισης κινδύνου έναντι της προοπτικής χαμηλότερης οικονομικής ανάπτυξης, που αρχίζει να επιβάλλει αυτές τις αποφάσεις. Οι Δυτικές Αρχές δεν χρειάζεται να διατάξουν τις εταιρείες να περιορίσουν τις φιλοδοξίες τους στην Κίνα: η διαφάνεια σχετικά με την έκταση της μακροοικονομικής επιβάρυνσης της Κίνας θα κάνει αυτή την δουλειά με φυσικό τρόπο. Μια εκλεκτική αποσύνδεση λαμβάνει χώρα, ακόμη και χωρίς τον μέγιστο εξαναγκασμό.

Οι επιπτώσεις από την επιβράδυνση της Κίνας θα επιβαρύνουν άνισα τις βασισμένες στην αγορά δημοκρατίες, και αυτό θα προκαλέσει εντάσεις μεταξύ των ομοϊδεατών φίλων. Το Πεκίνο θα ωθήσει ορισμένες εταιρείες να κάνουν υπομονή με την Κίνα και θα τιμωρήσει άλλες. Αυτό θα σπείρει διχόνοια [2] και δυσπιστία. Ταυτόχρονα, όμως, λιγότερη κινεζική ανάπτυξη σημαίνει λιγότερες αιτίες διαμάχης και λιγότεροι λόγοι για να διακινδυνεύσουν υπολήψεις και να [γίνουν] συμβιβασμοί σε αξίες. Για παράδειγμα, εάν η Κίνα αντιπροσωπεύει το 30% της οριακής αύξησης της παγκόσμιας ζήτησης για πολυτελή οχήματα, η ευθυγράμμιση ΗΠΑ-ΕΕ στην εμπορική πολιτική είναι δυσκολότερη από ό,τι αν το κινεζικό μερίδιο είναι μόνο 5%.

Για τις χώρες που θεωρούν την Κίνα όχι μόνο ως έναν οικονομικό αντίπαλο, αλλά και ως κινητήρια δύναμη της δικής τους ανάπτυξης, μια μειωμένη κινεζική προοπτική σημαίνει μια πιο αδύναμη προοπτική και για αυτές. Αυτό ισχύει για τα περίπου 55 έθνη [3] που έχουν εμπορικό πλεόνασμα με την Κίνα, τις 139 χώρες [4] που έχουν εγγραφεί στην Πρωτοβουλία Ζώνη και Οδός και άλλες που εξαρτώνται από τους Κινέζους τουρίστες (Γαλλία), την ζήτηση εταιρικών υπηρεσιών (Χονγκ Κονγκ, Σιγκαπούρη, Ηνωμένο Βασίλειο), ή άλλους κινητήρες της ανάπτυξης που εξαρτώνται από την Κίνα. Οι πιο αδύναμες από αυτές τις χώρες μπορεί να κολλήσουν πνευμονία εάν η Κίνα κρυολογήσει, το οποίο σημαίνει ότι μπορεί να δυσκολευτούν να εξυπηρετήσουν τα χρέη που ανέλαβαν εν αναμονή της διαρκούς αύξησης της κινεζικής ζήτησης ή να αντιμετωπίσουν πολιτικές αναταραχές εάν αποδειχθεί ότι έσφαλαν με το να αποφασίσουν να ευθυγραμμιστούν με το Πεκίνο.

Τελευταίο αλλά όχι λιγότερο σημαντικό, μια πιο βραδεία κινεζική οικονομία σημαίνει ότι το ΚΚΚ θα έχει λιγότερο χώρο για ελιγμούς στο εσωτερικό. Με λιγότερη δύναμη για δαπάνες, οι Κινέζοι ηγέτες θα πρέπει να ανησυχούν περισσότερο για την κοινωνική σταθερότητα. Λιγότερη δημοσιονομική ικανότητα σημαίνει λιγότεροι πόροι για τις εξωστρεφείς επενδύσεις και την επίσημη αναπτυξιακή βοήθεια. Οι επιλογές σχετικά με τις προτεραιότητες των δημοσίων δαπανών θα γίνουν πιο δύσκολες. Επισήμως, το 2019, οι ύψους 261 δισεκατομμυρίων δολαρίων στρατιωτικές δαπάνες της Κίνας αντιπροσώπευαν το 1,4% του ΑΕΠ και αυξάνονταν κατά περίπου 6% ετησίως, αλλά πολλοί παρατηρητές πιστεύουν ότι οι δαπάνες είναι υψηλότερες και αυξάνονται ταχύτερα. Η υποστήριξη στην βιομηχανική πολιτική, ειδικά για την εμβάθυνση στην τεχνολογία, ανέρχεται σε εκατοντάδες δισεκατομμύρια δολάρια ετησίως. Αυτοί οι αριθμοί ωχριούν σε σύγκριση με τις αυξανόμενες μόνιμες δαπάνες για την εκπαίδευση, την υγειονομική περίθαλψη, τις υποδομές, τους κρατικούς μισθούς, την εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους, και άλλες υποχρεώσεις. Οι δημοσιονομικές υποσχέσεις που δόθηκαν υπό την υπόθεση της αύξησης του ΑΕΠ κατά 5% ή περισσότερο θα πρέπει να περιοριστούν. Το Πεκίνο δεν μπορεί να κάνει όλα όσα ήλπιζε. Το κόμμα έχει οικοδομήσει αυταρχικά εργαλεία για να καταστείλει την δυσαρέσκεια, αλλά αυτά έχουν δοκιμαστεί μόνο κατά τη μακρά περίοδο της υψηλής ανάπτυξης.

Όταν του παρουσιαστούν αυτές οι αντιξοότητες, θα παραδεχθεί το Πεκίνο τα σφάλματά του και θα αναπροσανατολίσει την πολιτική του πίσω στην έκθεση στην αγορά που πέτυχε δεκαετίες διψήφιας ανάπτυξης; Ή μήπως το ΚΚΚ θα ακολουθήσει την αντίθετη πορεία, βαθύτερα στον κρατισμό της διοίκησης και του ελέγχου; Ο προηγούμενος αιώνας είδε την Κίνα να κινείται αμφίδρομα. Δεν μπορεί κάποιος να είναι σίγουρος, ακόμη και με τον Σι στο τιμόνι [5]. Αλλά η Κίνα δεν μπορεί να έχει τόσο τον σημερινό κρατισμό όσο και τους χθεσινούς ισχυρούς ρυθμούς ανάπτυξης: θα πρέπει να επιλέξει. Αυτή η πραγματικότητα πυροδοτεί συζητήσεις και διαφωνίες σχετικά με τη μελλοντική πορεία. Τις τελευταίες εβδομάδες, ένας στρατός αξιωματούχων ξετύλιξε υποσχέσεις να εξυπηρετήσει τους επενδυτές, ενώ ένας άλλος επέμεινε ότι η ανάπτυξη ήταν καλή, οι στόχοι θα επιτευχθούν, και δεν θα γίνουν διορθώσεις. Η επιβράδυνση της ανάπτυξης θα φέρει αυτή τη μάχη στο προσκήνιο.

Η ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ