Ο δύσκολος δρόμος που έχει το ΝΑΤΟ μπροστά του

Δεύτερον, η ουδετερότητα θα συνοδευόταν από διαβεβαιώσεις ασφαλείας από έναν συνασπισμό πρόθυμων χωρών. Τέτοιες διαβεβαιώσεις θα υπολείπονταν των επίσημων αμυντικών εγγυήσεων που θα συνόδευαν την ένταξη στο ΝΑΤΟ, αλλά θα δέσμευαν τους υπογράφοντες να συμβάλλουν στην διατήρηση της ασφάλειας και του ανεξάρτητου καθεστώτος των χωρών της γκρίζας ζώνης της Ευρώπης. Αυτές οι ρυθμίσεις θα υπερέβαιναν τα προηγούμενα επίπεδα Δυτικής υποστήριξης, συνεπαγόμενες πιθανώς πρόσθετη στρατιωτική εκπαίδευση και μεταφορές όπλων σε καιρό ειρήνης και στιβαρή στρατιωτική υποστήριξη στην περίπτωση που τα κράτη τα οποία απολαμβάνουν τέτοιες διαβεβαιώσεις αντιμετωπίσουν επίθεση. Η Ουκρανία χρησιμεύει και πάλι ως καλό μοντέλο. Τα μέλη του ΝΑΤΟ δεν στέλνουν στρατεύματα στην Ουκρανία για να συμμετάσχουν στη μάχη, αλλά παρέχουν στην Ουκρανία τα μέσα για να αμυνθεί. Όταν τελειώσει ο πόλεμος [18], η Ουκρανία θα μπορούσε κάλλιστα να βρεθεί σε κατάσταση ένοπλης ουδετερότητας, με την συνεχή οικονομική και στρατιωτική υποστήριξη από τα μέλη του ΝΑΤΟ να την ενισχύει στις διαπραγματεύσεις για τα εδάφη που μπορεί κάλλιστα να ακολουθήσουν μια κατάπαυση του πυρός.

Η τρίτη σανίδα ασφάλειας στην γκρίζα ζώνη θα ήταν η ένταξη στην ΕΕ. Οι Βρυξέλλες έχουν ήδη χορηγήσει στην Ουκρανία και στη Μολδαβία το καθεστώς υποψήφιας προς ένταξη χώρας, ενώ η Γεωργία βρίσκεται στην αίθουσα αναμονής. Μολονότι οι ενταξιακές διαπραγματεύσεις μπορεί να διαρκέσουν μια δεκαετία ή ίσως και περισσότερο, το καθεστώς της υποψήφιας προς ένταξη χώρας παρέχει στα επίδοξα [μέλη] μια πολιτική τονωτική ένεση και δίνει στις κυβερνήσεις τους τη μόχλευση που χρειάζονται για να αντιμετωπίσουν την διαφθορά και να εφαρμόσουν επίπονες οικονομικές και πολιτικές μεταρρυθμίσεις —βασικά βήματα που πρέπει να κάνει η Ουκρανία για να αποσπαστεί από την ολιγαρχική κληρονομιά του παρελθόντος της. Η ένταξη στην ΕΕ θα σηματοδοτούσε τελικά την επίσημη θεσμική συμπερίληψη στην κοινότητα των Ατλαντικών δημοκρατιών, αποφεύγοντας παράλληλα την πρόκληση της Ρωσίας που θα ερχόταν με την ένταξη στο ΝΑΤΟ. Όπως το έθεσε πρόσφατα ο Πούτιν όταν ήρθε αντιμέτωπος με την προοπτική της εισόδου της Ουκρανίας στην ΕΕ, «δεν έχουμε τίποτα εναντίον της. Είναι κυρίαρχη απόφασή τους να ενταχθούν σε οικονομικές ενώσεις ή όχι. . . . Είναι δική τους δουλειά, δουλειά του ουκρανικού λαού».

Σε αυτό το σενάριο, το ΝΑΤΟ [19] θα έπαιρνε την Φινλανδία και την Σουηδία και η συμμαχία θα ενσωμάτωνε τελικά υποψήφιες χώρες στα Βαλκάνια. Αλλά δεν θα πήγαινε πιο μακριά. Η θέσπιση ενός διαυγούς ορίου στην διεύρυνση του ΝΑΤΟ προς ανατολάς και, αντίθετα, η καταφυγή στην ΕΕ για να επεκτείνει την εμβέλειά της στην γκρίζα ζώνη της Ευρώπης ίσως τελικά επιτρέψει στην Δύση και στην Ρωσία να παραμερίσουν ένα ζήτημα που έχει ταλαιπωρήσει την σχέση τους από τότε που ξεκίνησε η διεύρυνση του ΝΑΤΟ, αμέσως μετά το τέλος του Ψυχρού Πόλεμος. Ακόμα κι αν ο Πούτιν έχει χρησιμοποιήσει την διεύρυνση του ΝΑΤΟ ως πρόσχημα για να αρπάξει εδάφη, η μεγαλύτερη σαφήνεια για το μέλλον του ΝΑΤΟ θα μπορούσε να συμβάλλει στη μείωση του ανταγωνισμού μεταξύ της Ρωσίας και της Δύσης.

Ο ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΣ ΠΥΛΩΝΑΣ

Ο πόλεμος στην Ουκρανία αποτέλεσε μια γεωπολιτική αφύπνιση για την Ευρώπη [20] - και το ΝΑΤΟ θα πρέπει να αξιοποιήσει αυτή την στιγμή. Η Ευρώπη έχει κάνει πολυάριθμες λανθασμένες εκκινήσεις όλα αυτά τα χρόνια στο να αποκτήσει περισσότερη γεωπολιτική δύναμη και ευθύνη, αλλά αυτή την φορά, χάρη στην Ρωσία, η προσπάθεια μπορεί κάλλιστα να αποφέρει πιο εντυπωσιακά αποτελέσματα. Η ρωσική επιθετικότητα έχει ήδη ωθήσει τους Ευρωπαίους να κάνουν νέες και ουσιαστικές επενδύσεις στην στρατιωτική ικανότητα τους. Η Γερμανία έχει διαθέσει 100 δισεκατομμύρια ευρώ για την αναβάθμιση του ρημαγμένου στρατού της και έχει συμφωνήσει να ανταποκριθεί στο σημείο αναφοράς του ΝΑΤΟ για δαπάνη του 2% του ΑΕΠ για την άμυνα. Άλλα ευρωπαϊκά έθνη έχουν ανακοινώσει σημαντικές αυξήσεις των αμυντικών προϋπολογισμών τους. Η μετατροπή αυτών των επενδύσεων σε πολεμική ικανότητα θα πάρει χρόνο και θα απαιτήσει συντονισμό πέρα από τα εθνικά σύνορα, και μεταξύ του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Αλλά αυτές οι επενδύσεις, και η μεταστροφή [21] της Γερμανίας ειδικότερα, έχουν την δυναμική να αλλάξουν τα πάντα, προικίζοντας τελικά την Ευρώπη με το μεγαλύτερο γεωπολιτικό βάρος που χρειάζεται, σε έναν κόσμο στον οποίο ο ανταγωνισμός των μεγάλων δυνάμεων έχει επιστρέψει. Οι Ηνωμένες Πολιτείες θα πρέπει να διατηρήσουν την πίεση στους συμμάχους τους και να συνεργαστούν μαζί τους για να εκμεταλλευτούν πλήρως τη νέα τους ετοιμότητα να επωμιστούν μεγαλύτερα αμυντικά βάρη.

Μια πιο ικανή Ευρώπη θα δημιουργήσει μια ισχυρότερη Ατλαντική συνεργασία. Οι Δημοκρατικοί και οι Ρεπουμπλικάνοι παραπονιούνται εδώ και καιρό ότι το ΝΑΤΟ χρειάζεται έναν πιο ανθεκτικό ευρωπαϊκό πυλώνα. Όποιο κόμμα κι αν βρίσκεται στην εξουσία στην Ουάσιγκτον, ο Ατλαντικός σύνδεσμος θα είναι σε καλύτερη κατάσταση εάν η Ευρώπη συμβάλλει με μεγαλύτερο γεωπολιτικό βάρος. Με την Ρωσία να απειλεί πλέον την ανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ και τις εντάσεις στον δυτικό Ειρηνικό να θέτουν επίσης νέες απαιτήσεις στους πόρους των ΗΠΑ, η Ουάσιγκτον θα εκτιμήσει να έχει μεγαλύτερη ευρωπαϊκή ικανότητα. Και παρόλο που μια ανανεωμένη ρωσική απειλή [22] θα κρατήσει τις δυνάμεις των ΗΠΑ στην Ευρώπη για το άμεσο μέλλον, η Ευρώπη πρέπει να είναι σε θέση να ενεργεί μόνη της όταν είναι απαραίτητο.

ΚΑΤΑΛΛΗΛΟΙ ΘΕΣΜΟΙ