Πώς αυτοπαγιδεύτηκε η Κίνα

Η δεύτερη επιλογή για το Πεκίνο είναι να διατηρήσει την υψηλή ανάπτυξη επανισορροπώντας την οικονομία όλο και περισσότερο προς την κατανάλωση. Το Πεκίνο προσπαθεί να το κάνει αυτό τουλάχιστον από το 2007, αλλά η αύξηση των καταναλωτικών δαπανών απαιτεί αύξηση του ποσοστού που διατηρούν τα νοικοκυριά στο ΑΕΠ. Οι καθημερινοί άνθρωποι, με άλλα λόγια, θα έπρεπε να λάβουν μεγαλύτερο μερίδιο από αυτό που παράγει η οικονομία με την μορφή υψηλότερων μισθών, μεγαλύτερων συντάξεων, περισσότερων επιδομάτων πρόνοιας και πάει λέγοντας, και αυτό θα έπρεπε να πληρωθεί από το Πεκίνο και τις τοπικές κυβερνήσεις με την εγκατάλειψη κάποιου από το ποσοστό τους στο ΑΕΠ.

Μια τέτοια προσαρμογή είναι εξαιρετικά δύσκολο να επιτευχθεί πολιτικά. Η κατανομή της πολιτικής εξουσίας στην Κίνα, όπως και σε κάθε χώρα, είναι εν μέρει η συνέπεια της κατανομής της οικονομικής ισχύος, και μια σημαντική μετατόπιση στην δεύτερη σχεδόν σίγουρα θα ενεργοποιούσε μια αντίστοιχη μετατόπιση στην πρώτη. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να συμβεί, αλλά μέχρι στιγμής δεν υπάρχουν στοιχεία ότι η Κίνα θα διαχειριστεί μια επανισορρόπηση της κατανομής του εισοδήματος που άλλες χώρες με παρόμοια προβλήματα δεν έχουν μπορέσει να επιτύχουν.

Τέλος, εάν το Πεκίνο [6] είναι αποφασισμένο να ενεργήσει τώρα για να ελέγξει τη μη βιώσιμη αύξηση του χρέους και δεν μπορέσει να επανισορροπήσει την οικονομία, η τρίτη επιλογή είναι απλώς το Πεκίνο να αφήσει να πέσουν απότομα τα ποσοστά αύξησης του ΑΕΠ, πιθανότατα κάτω από το 3% (ή και το 2%). Εάν αντιμετωπιστεί σωστά, το περισσότερο από το κόστος αυτής της μείωσης θα πέσει στον κρατικό τομέα και όχι στα νοικοκυριά, επομένως αυτό δεν θα έχει μεγάλη σημασία για τους καθημερινούς ανθρώπους, αλλά σημαίνει πιο αργή ανάπτυξη για την κινεζική οικονομία συνολικά και ειδικά στον κρατικό μηχανισμό.

Μετά από σχεδόν τρεις δεκαετίες με το υψηλότερο ποσοστό επενδύσεων στο ΑΕΠ στην ιστορία, υπερβολικά μεγάλο μέρος των επενδύσεων της Κίνας κατευθύνεται, αναγκαστικά, σε έργα που δημιουργούν οικονομική δραστηριότητα (και χρέος), αλλά δεν δημιουργούν πραγματική οικονομική αξία. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο είναι απίθανο η Κίνα να συνεχίσει παραγωγικά να επενδύει κάπου κοντά σε αυτό το ποσό κάθε χρόνο.

Σε αυτή την περίπτωση, οι μόνες επιλογές της Κίνας είναι να μειώσει ταχέως τις επενδύσεις και να αποδεχθεί τις συνέπειες μιας πολύ χαμηλότερης ανάπτυξης ή να διατηρήσει υψηλά επίπεδα ανάπτυξης επιβάλλοντας συνεχή υψηλά ποσοστά επενδύσεων έως ότου η επακόλουθη εκτόξευση του χρέους της καταστήσει δύσκολο ή αδύνατο να μείνει σε αυτή την οδό. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, με άλλα λόγια, η κινεζική ανάπτυξη θα επιβραδυνθεί απότομα και ο τρόπος με τον οποίο θα το κάνει θα έχει βαθιές συνέπειες για την χώρα, το ΚΚΚ και την παγκόσμια οικονομία.

Σύνδεσμοι:
[1] https://www.amazon.com/Trade-Wars-Are-Class-International/dp/0300244177
[2] https://www.foreignaffairs.com/regions/china
[3] https://www.foreignaffairs.com/articles/china/2021-06-22/chinas-economic...
[4] https://www.foreignaffairs.com/regions/united-states
[5] https://www.foreignaffairs.com/china/beijing-debts-come-due-china-economy
[6] https://www.foreignaffairs.com/articles/china/2020-04-08/dont-count-chin...

Copyright © 2022 by the Council on Foreign Relations, Inc.
All rights reserved.

Στα αγγλικά: https://www.foreignaffairs.com/china/how-china-trapped-itself

Μπορείτε να ακολουθείτε το «Foreign Affairs, The Hellenic Edition» στο TWITTER στην διεύθυνση www.twitter.com/foreigngr αλλά και στο FACEBOOK, στην διεύθυνση www.facebook.com/ForeignAffairs.gr και στο linkedin στην διεύθυνση https://www.linkedin.com/company/foreign-affairs-the-hellenic-edition