Η αρχή του τέλους της Ισλαμικής Δημοκρατίας

Οι διαδηλώσεις στο Ιράν έφεραν την Δύση σε αμήχανη θέση. Η κυβέρνηση Μπάιντεν έχει προσπαθήσει σκληρά να αποκαταστήσει κάποια εκδοχή της πυρηνικής συμφωνίας που απέρριψε η κυβέρνηση Τραμπ. Αλλά αυτή η συμφωνία δεν μπορεί να διασωθεί. Η Ισλαμική Δημοκρατία δεν είναι ένας τίμιος διαμεσολαβητής: έχει ιστορικό εξαπάτησης [14] (αδυνατώντας, για παράδειγμα, τον Μάιο να απαντήσει στις έρευνες του Διεθνούς Οργανισμού Ατομικής Ενέργειας για ανεξήγητα ίχνη ουρανίου σε τρεις αδήλωτες τοποθεσίες) και δεν έχει ακόμη μιλήσει ανοιχτά για τις προηγούμενες προσπάθειές της [15] να αναπτύξει ένα πυρηνικό πρόγραμμα με δυνητικές στρατιωτικές χρήσεις. Και ακόμη χειρότερα, εάν ο πρόεδρος των ΗΠΑ, Τζο Μπάιντεν, καταφέρει να καταλήξει σε κάποιο συμβιβασμό με το Ιράν, μια νέα συμφωνία θα ερχόταν σε πλήρη αντίθεση με την σθεναρή καταδίκη του για την καταστολή των διαδηλωτών από το καθεστώς. Οποιαδήποτε συμφωνία θα απελευθέρωνε πιθανώς δισεκατομμύρια δολάρια στην ιρανική κυβέρνηση, χρηματοδοτώντας τις ίδιες Αρχές που επιτίθενται άγρια στους πολίτες στους δρόμους.

Αντίθετα, ο Μπάιντεν πρέπει να λάβει σαφή και ειλικρινή θέση. Θα πρέπει να χρησιμοποιήσει την ισχύ του αξιώματός του για να εκφωνήσει μια σημαντική ομιλία για το Ιράν –να μιλήσει στον λαό του, στην διασπορά του, και στον κόσμο. Ο Μπάιντεν θα πρέπει να επικροτήσει τις δημοκρατικές φιλοδοξίες του ιρανικού λαού και να προχωρήσει πέρα από την στενή εστίαση του Λευκού Οίκου στο πυρηνικό ζήτημα για να απαιτήσει να γίνουν σεβαστά τα ανθρώπινα δικαιώματα των διαδηλωτών. Η κυβέρνηση έχει καταστήσει τον ανταγωνισμό μεταξύ απολυταρχίας και δημοκρατίας κεντρικό θέμα της εξωτερικής της πολιτικής. Το Ιράν πρέπει να γίνει μέρος αυτής της πολιτικής. Είναι καιρός να ενθαρρύνουμε τον ιρανικό λαό να εκπληρώσει τις δημοκρατικές του φιλοδοξίες.

Πέρα από την ρητορική, η κυβέρνηση των ΗΠΑ και οι Δυτικοευρωπαίοι σύμμαχοί της που εμπλέκονται στην σύναψη της πυρηνικής συμφωνίας θα πρέπει να σταματήσουν τις διαπραγματεύσεις με την Ισλαμική Δημοκρατία όσο οι ιρανικές Αρχές καταστέλλουν τις διαδηλώσεις και καταπνίγουν το Διαδίκτυο. Οι Ηνωμένες Πολιτείες θα πρέπει να θεσπίσουν τον σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ως προϋπόθεση για την συνέχιση οποιωνδήποτε διαπραγματεύσεων. Το Κογκρέσο θα πρέπει επίσης να αρνηθεί να αποδεσμεύσει τα παγωμένα ιρανικά κεφάλαια σε ξένες τράπεζες, εξαρτώντας την [αποδέσμευση] από την απτή βελτίωση της μεταχείρισης των πολιτών του από το Ιράν.

Ταυτόχρονα, οι Ηνωμένες Πολιτείες θα πρέπει να συνεργαστούν με την Starlink, την δορυφορική εταιρεία Διαδικτύου, και άλλες επιχειρήσεις με παρόμοιες ικανότητες για να συμβάλουν στην παροχή στους Ιρανούς ενός δωρεάν και ασφαλούς Διαδικτύου. Η κυβέρνηση των ΗΠΑ θα πρέπει να δημιουργήσει μια ειδική μέθοδο που θα εξαιρείται από τις κυρώσεις των ΗΠΑ (ίσως μεταφέροντας κεφάλαια μέσω τραπεζών της [πόλης] Erbil στο βόρειο Ιράκ και του Περσικού Κόλπου και στηριζόμενη στο βασισμένο στην εμπιστοσύνη σύστημα μεταφορών χρημάτων hawala που καθιστά δύσκολο τον εντοπισμό των πληρωμών για τα κράτη) για να δαπανήσει παγωμένα ιρανικά κεφάλαια στους απεργούς εργάτες στο εσωτερικό του Ιράν. Μια τέτοια υποστήριξη θα μπορούσε να ενθαρρύνει τις απεργίες που έχουν εξαπλωθεί σε τμήματα του Ιράν και να οδηγήσει σε μια σύγκλιση των εργατικών και των πολιτικών κινημάτων που θα αντιπροσώπευε μια σημαντική απειλή για την Ισλαμική Δημοκρατία

Τα ανώτερα μέλη της κυβέρνησης Μπάιντεν θα πρέπει να έχουν κατ’ ιδίαν και δημόσιες συναντήσεις με μέλη της ιρανικής διασποράς, Ιρανούς αντιφρονούντες, και ομάδες της ιρανικής αντιπολίτευσης για να έχουν μια καλύτερη κατανόηση της πραγματικής κατάστασης στο εσωτερικό του Ιράν. Το Κογκρέσο θα πρέπει επίσης να εμπλακεί και να πραγματοποιήσει δημόσιες ακροάσεις, τόσο για τις διαδηλώσεις στο Ιράν όσο και για το πώς το καθεστώς απειλεί τους πολίτες των ΗΠΑ, συμπεριλαμβανομένων των μελών της ιρανικής διασποράς, ώστε να ευαισθητοποιήσει για αυτές τις προκλήσεις.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΘΕΟΚΡΑΤΙΑ ΣΤΗΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Κάποιοι στην Ουάσιγκτον φοβούνται ότι εάν οι Ηνωμένες Πολιτείες υποστηρίξουν ανοιχτά τους διαδηλωτές, το ιρανικό καθεστώς θα μπορέσει να τους απενεργοποιήσει ευκολότερα, χαρακτηρίζοντάς τους ξένους ή πράκτορες των ΗΠΑ. Το 2009, η κυβέρνηση Ομπάμα ακολούθησε αυτή την λογική και απέφυγε να υποστηρίξει τις διαδηλώσεις που τότε τάραζαν την χώρα˙ ο Ομπάμα έκανε ακόμη και ανοίγματα στην ηγεσία των κληρικών λίγες μέρες μετά την έναρξη των διαδηλώσεων. Η αυτοσυγκράτηση του Ομπάμα δεν έκανε καμία διαφορά: το καθεστώς συνέχισε να χαρακτηρίζει τους διαδηλωτές ως αμερικανικά ανδρείκελα που σκοπεύουν να αποσταθεροποιήσουν το Ιράν και να ρίξουν την χώρα στο χάος.

Από τότε, οι Ιρανοί διαδηλωτές έχουν αρχίσει να φωνάζουν: «Μας λένε ψέματα όταν λένε ότι φταίει η Αμερική. Ο εχθρός μας είναι εδώ». Αυτό θα έπρεπε να ενδιαφέρει τους υπεύθυνους χάραξης πολιτικής των ΗΠΑ. Μολονότι η μετάφραση δεν είναι αντάξια του συνθήματος, το μήνυμα είναι σαφές: οι Ιρανοί θεωρούν το καθεστώς των κληρικών ως τον πραγματικό τους εχθρό. Εάν οι Ηνωμένες Πολιτείες επρόκειτο να αναβιώσουν την συμφωνία για τα πυρηνικά με το Ιράν αυτή την στιγμή, θα αναμιγνύονταν στις εσωτερικές υποθέσεις της χώρας. Αυτό θα ενδυνάμωνε ένα αντιδημοφιλές καθεστώς που συντρίβει άγρια τις ειρηνικές διαδηλώσεις. Οι Ηνωμένες Πολιτείες θα στέκονταν στην λάθος πλευρά της ιστορίας στηρίζοντας την Ισλαμική Δημοκρατία.