Πώς βλέπει η Σαουδική Αραβία τον κόσμο

Αντίθετα, η Σαουδική Αραβία προετοιμάζεται για πτώση, είτε από την κατάρρευση της ζήτησης είτε από μια απροσδόκητη ανάγκη για νέες προμήθειες πετρελαίου. Έχει λόγους να ετοιμάζεται. Καθώς ο πόλεμος στην Ουκρανία συνεχίζεται και η Ρωσία στοχεύει μη στρατιωτικές και ενεργειακές υποδομές, οι απειλές για την παγκόσμια ενεργειακή ασφάλεια θα αυξάνονται. Και καθώς οι κυρώσεις κατά της Ρωσίας αυξάνονται, ο κόσμος μπορεί να έχει λιγότερη πλεονάζουσα χωρητικότητα πετρελαίου και πίεση στην προμήθεια προϊόντων διύλισης πετρελαίου. Οι ενεργειακές πολιτικές που εξετάζονται στον Λευκό Οίκο για απαγορεύσεις εξαγωγών πετρελαίου των ΗΠΑ και η νομοθεσία του Κογκρέσου (ονομαζόμενη «NOPEC») που θα επέτρεπε στο Υπουργείο Δικαιοσύνης να μηνύσει κράτη για τον καθορισμό τιμών θα έχουν ανατριχιαστικό αποτέλεσμα σε οποιαδήποτε νέα επένδυση στο πετρέλαιο και το φυσικό αέριο και θα διαταράξουν περαιτέρω την διύλιση πετρελαίου και τις παραδόσεις προϊόντων. Η σημαντικότερη εξαγωγική αγορά της Σαουδικής Αραβίας, η Κίνα [11], αύξησε τις εισαγωγές ρωσικού πετρελαίου, απειλώντας το μερίδιο αγοράς του Ριάντ. Και η Κίνα αγοράζει τώρα σε μικρότερους όγκους, χάρη τόσο στις υποτονικές προοπτικές ανάπτυξης της χώρας [12] όσο και στην συνεχιζόμενη δέσμευση του Πεκίνου στην πολιτική του για μηδενική COVID [13]. Όλα αυτά τα σημάδια είναι ανησυχητικά για τους Σαουδάραβες, απειλώντας τα έσοδα από το πετρέλαιο καθώς και τη νομιμοποίηση του Ριάντ ως μιας δύναμης για την σταθερότητα της παγκόσμιας αγοράς πετρελαίου.

Για την Σαουδική Αραβία, φυσικά, λιγότερη ισχύς επί του πετρελαίου σημαίνει λιγότερη ισχύς γενικά. Το πετρέλαιο είναι ένα βασικό εργαλείο που χρησιμοποιεί η χώρα για να επηρεάσει τις διεθνείς υποθέσεις και να τραβήξει την παγκόσμια προσοχή. Ως εκ τούτου, η απάντηση σε αυτές τις απειλές έχει γίνει μια καθοριστική στιγμή για τη νεαρή ηγεσία και την τεχνοκρατική ελίτ της Σαουδικής Αραβίας. Με το να συνεργάζονται με την Ρωσία και να θέτουν σε χαμηλότερη προτεραιότητα τις Ηνωμένες Πολιτείες, ελπίζουν να προστατεύσουν την ισχύ της χώρας τους επί των τιμών του πετρελαίου και, μαζί με αυτήν, τα σχέδιά τους και το όραμά τους για το μέλλον.

Δεν είναι σαφές εάν αυτές οι ελίτ θα πετύχουν. Αλλά είναι σαφές ότι η χώρα τους και οι Ηνωμένες Πολιτείες προετοιμάζονται για δύο διαφορετικές παγκόσμιες οικονομίες. Η μια βλέπει έναν πιο ισχυρό ρόλο στην διεθνή πολιτική και το εμπόριο για τις αναδυόμενες αγορές. Η άλλη βλέπει τα κράτη να παίρνουν μια στροφή προς το εσωτερικό τους και να επικεντρώνονται στην εγχώρια ενεργειακή ανεξαρτησία τους, ενώ δίνουν έμφαση στην δέσμευση που βασίζεται σε αξίες όταν αλληλεπιδρούν με το διεθνές σύστημα. Το πετρέλαιο θα συνεχίσει να αποτελεί μέρος της εξωτερικής πολιτικής και για τις δύο χώρες. Αλλά σίγουρα οδεύουν σε διαφορετικές κατευθύνσεις. Το Ριάντ και η Ουάσιγκτον ίσως σύντομα να ανακαλύψουν ότι είναι πιο συχνά ανταγωνιστές -στις αγορές πετρελαίου και στα μοντέλα οικονομικής ανάπτυξης- παρά εταίροι.