Πώς να τερματιστεί ο αέναος πόλεμος της Υεμένης

Επιπλέον, ούτε οι Χούτι ούτε οι Σαουδάραβες θα πρέπει να έχουν τον τελευταίο λόγο για το τι σημαίνει ειρήνη στην Υεμένη. Πολλαπλές πλευρές και δρώντες έχουν τους δικούς τους λόγους για να πολεμούν στην περιοχή. Οι παρατάξεις που απαρτίζουν το νέο Συμβούλιο Προεδρικής Ηγεσίας αντιπροσωπεύουν ένα ευρύ φάσμα απόψεων, αντλούν υποστήριξη από διαφορετικές πηγές, και αποτελούν μια εύθραυστη συμμαχία κατά των Χούτι. Η καλύτερη φόρμουλα για την επίτευξη μιας βιώσιμης ειρηνευτικής συμφωνίας θα έφερνε σε επαφή εκπροσώπους αυτών των ομάδων, καθώς και βασικές υποεκπροσωπούμενες ομάδες, που διαδραματίζουν κρίσιμο ρόλο στην τοπική διαμεσολάβηση και την οικοδόμηση της ειρήνης, όπως οι γυναικείες οργανώσεις και οι φορείς της κοινωνίας των πολιτών. Χωρίς αυτές τις προσπάθειες, ακόμη και αν η Σαουδική Αραβία [7] και τα ΗΑΕ [8] αποφάσιζαν να εγκαταλείψουν τις πολιτικές και στρατιωτικές τους προσπάθειες στην Υεμένη, οι Χούτι θα μπορούσαν να βρεθούν αντιμέτωποι με σφοδρή ένοπλη αντίσταση από τοπικές ομάδες που υπερασπίζονται τα εδάφη τους από την καταπάτηση.

Φυσικά, η αμερικανική διπλωματία από μόνη της δεν θα μπορέσει να εξαναγκάσει αυτό το ετερόκλητο σύνολο δρώντων να συμμετάσχει ένθερμα στις ειρηνευτικές προσπάθειες. Αλλά εξακολουθεί να έχει σημαντικό, ακόμη και ουσιαστικό, ρόλο να διαδραματίσει. Όσο ο ΟΗΕ εργάζεται στην Υεμένη, θα χρειάζεται την υποστήριξη της Ουάσινγκτον -προσελκύοντας τα μέρη του πολέμου με τα οποία έχει επιρροή, ασκώντας πιέσεις από διεθνείς παράγοντες που μπορεί να είναι σε θέση να προσεγγίσουν τους Χούτι και, με λίγη τύχη, βοηθώντας κάποια μέρα να πλαισιώσει τις συζητήσεις για την διευθέτηση με τρόπο που θα τις καταστήσει όσο το δυνατόν πιο συμπεριληπτικές. Δεδομένης της στρατιωτικής εμπλοκής τους σε προηγούμενες φάσεις της σύγκρουσης, οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν ηθική υποχρέωση να κάνουν ό,τι μπορούν για να βοηθήσουν.

Τέλος, η Ουάσινγκτον μπορεί να κάνει περισσότερα για να αντλήσει διδάγματα από την ατυχία της στην Υεμένη. Οι Ηνωμένες Πολιτείες γνωρίζουν ήδη ότι η υποστήριξή τους προς τους Σαουδάραβες αποδείχθηκε αντιπαραγωγική: εκτός του ότι συνέβαλε σε τρομερά δεινά, βοήθησε να προκληθούν ακριβώς οι στρατηγικές οπισθοδρομήσεις τις οποίες επεδίωκαν να αποτρέψουν. Ο μακροχρόνιος και βίαιος πόλεμος, για παράδειγμα, έχει εμβαθύνει τους δεσμούς μεταξύ των Χούτι και του Ιράν. Έχει αυξήσει την στρατιωτική εξέλιξη των Χούτι. Και οδήγησε την σύγκρουση να εξαπλωθεί τόσο στην Σαουδική Αραβία όσο και στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα.

Όμως παρόλο που η κυβέρνηση Μπάιντεν έκανε ένα σημαντικό βήμα όταν σταμάτησε να υποστηρίζει επιθετικές επιχειρήσεις το 2021, ήταν πολύ πιο απρόθυμη να υιοθετήσει νομικές αλλαγές που θα μπορούσαν να αποτρέψουν τις Ηνωμένες Πολιτείες από το να βυθιστούν σε μελλοντικά τέλματα. Το Σύνταγμα των ΗΠΑ κατανέμει τις πολεμικές εξουσίες μεταξύ της εκτελεστικής και της νομοθετικής εξουσίας για να διασφαλίσει ότι οι σημαντικές αποφάσεις σχετικά με την είσοδο σε ξένους πολέμους είναι συλλογικές και σκόπιμες. Ωστόσο, για δεκαετίες, η εκτελεστική εξουσία εμπλέκεται όλο και περισσότερο σε συγκρούσεις χωρίς την έγκριση του Κογκρέσου. Μολονότι οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν συμμετείχαν στον θερμό πόλεμο στην Υεμένη, το επίπεδο εμπλοκής τους -το οποίο κατά την άποψη πολλών διεθνών νομικών τις καθιστούσε μέρος της σύγκρουσης- εντάσσεται σε αυτήν την κίνηση. Ο νόμος περί Πολεμικών Εξουσιών του 1973, που ψηφίστηκε στο τέλος του πολέμου του Βιετνάμ, είχε ως στόχο να ανατρέψει αυτήν την τάση, αλλά αποδείχθηκε σαφώς ανεπαρκής. Ο μόνος τρόπος για να αποκατασταθεί το Κογκρέσο στον συνταγματικό του ρόλο είναι μέσω νομοθεσίας που κοιτάζει προς το μέλλον, η οποία επιβάλλει νέες, αυστηρότερες απαιτήσεις σχετικά με το πότε και το πώς το Κογκρέσο πρέπει να εξουσιοδοτεί, και να επανεξουσιοδοτεί περιοδικά, την συμμετοχή των ΗΠΑ σε ξένες συγκρούσεις.

Νομοσχέδια που θα έθεταν σε ισχύ τέτοιες απαιτήσεις έχουν καθυστερήσει τόσο στην Βουλή όσο και στην Γερουσία. Αλλά οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής θα ήταν φρόνιμο να τα προχωρήσουν. Κανένας σχέδιο δεν θα οδηγήσει την Ουάσινγκτον εκεί που αναμφίβολα επιθυμεί να φτάσει: πίσω στις αρχές του 2015, πριν οι Ηνωμένες Πολιτείες αρχίσουν να βοηθούν την Σαουδική Αραβία να βομβαρδίσει την Υεμένη. Αυτός ο κόσμος δεν υπάρχει πλέον. Τώρα, το καλύτερο που μπορεί να κάνει η Ουάσινγκτον είναι να βοηθήσει τους ανταγωνιστές της Υεμένης να βρουν την ειρήνη ενώ παράλληλα να αποτρέψει τον εαυτό της από το να επαναλάβει τα ίδια λάθη στο μέλλον.