Πώς η Ουκρανία μπορεί να κερδίσει έναν μακροχρόνιο πόλεμο

Ο πόλεμος στην Ουκρανία μόλις πέρασε το όριο των 18 μηνών. Ο λαός της χώρας, έχοντας πολεμήσει και κερδίσει τρεις μεγάλες επιθετικές εκστρατείες το 2022, χρησιμοποιεί τώρα ένα μείγμα παλαιού σοβιετικού και νέου Δυτικού εξοπλισμού για να πολεμήσει μια εκστρατεία στον νότο. Αν και η αποκοπή της χερσαίας σύνδεσης με την Ρωσία είναι ένας σημαντικός στόχος, το ίδιο ισχύει και για την απελευθέρωση των μεγάλων εκτάσεων γης που περιέχουν γεωργικό και ορυκτό πλούτο και παρέχουν σημαντικά έσοδα στην ουκρανική κυβέρνηση.

Ουκρανός στρατιώτης περπατάει κοντά σε κατεστραμμένο άρμα μάχης, στην Robotyne, στην Ουκρανία, τον Αύγουστο του 2023. Viacheslav Ratynskyi / Reuters
-----------------------------------------------

Η επίθεση ήταν, όπως την περιέγραψε ο Ουκρανός πρόεδρος, Βολοντίμιρ Ζελένσκι, μια αργή υπόθεση. Ο αργός ρυθμός δεν θα πρέπει να εκπλήσσει όσους έχουν μελετήσει τις στρατιωτικές συγκρούσεις και τις προκλήσεις των επιθετικών επιχειρήσεων. Αλλά για πολλούς παρατηρητές, αυτούς που έχουν συνηθίσει στην άμεση ικανοποίηση (ή που θέλουν μια σημαντική λύση πριν από τις αμερικανικές εκλογές του 2024), ο σκόπιμος, σταθερός ρυθμός των Ουκρανών μπορεί να είναι δύσκολο να εκτιμηθεί. Ορισμένοι αξιωματούχοι ασφαλείας των ΗΠΑ και υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής μέχρι που έχουν προτείνει ότι η έλλειψη ταχείας προόδου σημαίνει ότι η αντεπίθεση δεν θα επιτύχει.

Ωστόσο, είναι πολύ νωρίς για να πούμε προς τα πού θα εξελιχθεί η σύγκρουση. Συγκριτικά, 18 μήνες μετά την έναρξη του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, οι σύμμαχοι είχαν χάσει την εκστρατεία για την ανατολική χερσόνησο της Τουρκίας και η μάχη του Βερντέν βρισκόταν ακόμη σε εξέλιξη. Και μετά τους πρώτους 18 μήνες του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, το μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης ήταν υπό την κατοχή των Ναζί, η Σιγκαπούρη είχε πέσει στην Ιαπωνία, και οι Ηνωμένες Πολιτείες πολεμούσαν στην χερσόνησο Μπαταάν στις Φιλιππίνες.

Συγκριτικά, υπάρχουν πολλοί λόγοι για να είμαστε αισιόδοξοι για τον αγώνα της Ουκρανίας κατά της Ρωσίας. Όμως, όπως δείχνει η εξοντωτική φθορά στο νότιο μέτωπο της Ουκρανίας, το Κίεβο αντιμετωπίζει πολλές προκλήσεις προτού μπορέσει να απελευθερωθεί ολόκληρη η χώρα. Ίσως η μεγαλύτερη από αυτές είναι ότι η Δύση, αν και έχει παράσχει σημαντική υποστήριξη, δεν διαθέτει μια συνεκτική στρατηγική για την Ουκρανία. Δεδομένου ότι αυτός ο πόλεμος θα συνεχιστεί πιθανότατα μέχρι το 2024, και ενδεχομένως ακόμη περισσότερο, οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Ευρώπη πρέπει να καταλήξουν σε μια τέτοια στρατηγική. Πρέπει να σκεφθούν το πώς να αξιοποιήσουν καλύτερα τους φυσικούς και πνευματικούς τους πόρους για να υποστηρίξουν την Ουκρανία τώρα, τον προσεχή χειμώνα, και τα επόμενα χρόνια, ώστε το Κίεβο να επιτύχει μια δίκαιη και διαρκή νίκη.

Για τον σκοπό αυτό, οι Ηνωμένες Πολιτείες και το ΝΑΤΟ χρειάζεται να καταστήσουν σαφές ότι ο ρητός στόχος τους είναι η Ουκρανία να νικήσει τις ρωσικές δυνάμεις στην Ουκρανία -και να φιμώσει το παγκόσμιο αφήγημα της Ρωσίας. Στην συνέχεια, πρέπει να παράσχουν στην Ουκρανία τυποποιημένο εξοπλισμό και ενισχυμένη ατομική και συλλογική εκπαίδευση. Πρέπει να δώσουν στο Κίεβο περισσότερο εξοπλισμό εκκαθάρισης ναρκών και να το βοηθήσουν να αναπτύξει νέες τακτικές για να διαπεράσει τις ρωσικές άμυνες. Κάτι τέτοιο είναι ο καλύτερος τρόπος για να διασφαλιστεί ότι ο αγώνας της Ουκρανίας για την ελευθερία θα τελειώσει με μια ξεκάθαρη νίκη.

Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΠΑΙΧΝΙΔΙΟΥ

Οι ουκρανικές επιθέσεις βρίσκονται σε εξέλιξη εδώ και δύο μήνες. Ξεκίνησαν με μια αρχική ώθηση που στόχευε να διεισδύσει ταχέως στις ρωσικές αμυντικές γραμμές στο νότο. Δυστυχώς όμως, η προσπάθεια αυτή απέτυχε απέναντι σε ένα ικανό ρωσικό αμυντικό σχήμα που περιελάμβανε εκτεταμένα ναρκοπέδια, την έλλειψη μιας καθορισμένης κύριας προσπάθειας (τουλάχιστον στο μυαλό ανώνυμων αξιωματούχων των ΗΠΑ) και, σύμφωνα με τον στρατιωτικό αναλυτή Michael Kofman, ελλείψεις στην ενσωμάτωση των τεθωρακισμένων, του πεζικού, των μηχανικών, και του πυροβολικού σε ανώτερα επίπεδα.

Οι προκλήσεις που δημιουργούνται από τις ρωσικές άμυνες δεν έχουν λάβει επαρκή προσοχή από τους υποστηρικτές της Ουκρανίας. Αυτά τα εμπόδια δεν θα έπρεπε να έχουν παραβλεφθεί: οι κίνδυνοι των ναρκοπεδίων είναι γνωστοί στο Δυτικό στρατιωτικό δόγμα. Τα κράτη του ΝΑΤΟ όφειλαν να έχουν παράσχει στην Ουκρανία περισσότερο μηχανοκίνητο εξοπλισμό παραβίασης και εκκαθάρισης ναρκών. Η αποτυχία τους να το πράξουν είναι ενδεικτική των διανοητικών ελλείψεων που μολύνουν πολλούς Δυτικούς στρατιωτικούς θεσμούς. Η μάχη είναι «ο βασιλιάς» [στμ: το σημαντικότερο πράγμα], και έτσι σε πολλούς στρατούς, οι μονάδες οι οποίες χειρίζονται τον πολύπλοκο εξοπλισμό που απαιτείται για την εκκαθάριση και την διάσπαση των ναρκοπεδίων είναι υποχρηματοδοτούμενες. Υποχρηματοδοτούνται παρότι η παραβίαση είναι ένα εγχείρημα υψηλού κινδύνου, και παρότι χάνονται μεγάλες ποσότητες εξοπλισμού κατά την διαδικασία (όπως ανακάλυψαν οι Ουκρανοί). Περισσότερος μηχανολογικός εξοπλισμός αυτού του τύπου θα μπορούσε και θα έπρεπε να είχε παρασχεθεί στην Ουκρανία νωρίτερα.

Η αποτυχία αυτή επιδεινώνεται από το γεγονός ότι το δόγμα και η εκπαίδευση για την εκκαθάριση εμποδίων και ναρκοπεδίων με συνδυασμένα όπλα είναι δεκαετιών παλαιά, και η Δύση είχε περιορισμένο χρόνο για να προετοιμάσει τις ουκρανικές ομάδες συνδυασμένων όπλων σε επίπεδο σχηματισμού -ιδιαίτερα στις νεοσυσταθείσες ταξιαρχίες. Η δόξα του πολέμου του Κόλπου του 1991, στον οποίο ένας συνασπισμός υπό την ηγεσία των ΗΠΑ εκτόπισε γρήγορα τον ιρακινό στρατό από το Κουβέιτ, απλά δεν είναι δυνατή σε ένα περιβάλλον όπου ο φίλιος εναέριος έλεγχος απουσιάζει και το πεδίο της μάχης καλύπτεται από ένα πυκνό πλέγμα αισθητήρων που επιτρέπει στους Ρώσους να εντοπίζουν γρήγορα και στην συνέχεια να πλήττουν ουκρανικούς στόχους.