Πώς η Ουκρανία μπορεί να κερδίσει έναν μακροχρόνιο πόλεμο

Παρά τις προκλήσεις αυτές, οι Ουκρανοί προσαρμόστηκαν -ένα από τα θεσμικά τους πλεονεκτήματα- και υιοθέτησαν μια σταδιακή στρατηγική «δάγκωσε και κράτα» στον νότο, ελαχιστοποιώντας τις απώλειες, ενώ παράλληλα αύξησαν σταδιακά την πίεση στις ρωσικές άμυνες. Ως αποτέλεσμα, οι Ουκρανοί σημειώνουν πρόοδο στον νότο, απελευθερώνοντας πολλές σημαντικές πόλεις. Ταυτόχρονα, η ουκρανική ανώτατη διοίκηση διαχειρίζεται πολλαπλές άλλες εκστρατείες. Στα ανατολικά, πραγματοποιεί άλλη μια επίθεση γύρω από την πόλη Μπαχμούτ. Εδώ, χωρίς τις εκτεταμένες ρωσικές αμυντικές θέσεις που υπάρχουν στον νότο, οι Ουκρανοί σημειώνουν πρόοδο. Και δεν πολεμούν πλέον κατάδικους της Βάγκνερ, όπως έκαναν νωρίτερα το καλοκαίρι. Τα ρωσικά στρατεύματα γύρω από την Μπαχμούτ είναι υψηλότερης ποιότητας, τακτικές δυνάμεις, και η φθορά τους θα υποβαθμίσει τις μελλοντικές επιθετικές επιλογές της Ρωσίας.

Λίγο βορειότερα, οι Ουκρανοί διεξάγουν αμυντική εκστρατεία ενάντια σε μια ρωσική επίθεση στην επαρχία της Λουχάνσκ. Μέχρι στιγμής, κρατούν την θέση τους. Παρά τους πόρους που έχει διαθέσει η Μόσχα σε αυτή την επίθεση, οι Ρώσοι δεν γνωρίζουν περισσότερη επιτυχία εδώ από όσο στις αρχές του 2023. Παράλληλα, η Ουκρανία συνεχίζει την αμυντική εκστρατεία της κατά των ρωσικών αεροπορικών, πυραυλικών, και μη επανδρωμένων επιθέσεων και διεξάγει μια επιθετική ναυτική εκστρατεία με μια συνεχώς εξελισσόμενη γενιά ημιβυθιζόμενων και αόρατων θαλάσσιων επιθετικών μη επανδρωμένων σκαφών. Και πάνω σε όλες αυτές τις φυσικές εκστρατείες, η Ουκρανία διεξάγει στρατηγικές επιχειρήσεις επιρροής, οι οποίες περιλαμβάνουν τις προσπάθειες της παγκόσμιας διπλωματίας της -όπως τα σύντομα ταξίδια του Ζελένσκι σε ξένα έθνη. Οι επιχειρήσεις της Ουκρανίας περιλαμβάνουν επίσης πλήγματα μη επανδρωμένων αεροσκαφών μεγάλης εμβέλειας στην Ρωσία, τα οποία έχουν σχεδιαστεί για να υποβαθμίσουν την θέληση των Ρώσων να πολεμήσουν.

Είναι δύσκολο να μετρηθεί αντικειμενικά η πρόοδος της Ουκρανίας, επειδή μόνο λίγοι από τους πιο υψηλόβαθμους Ουκρανούς στρατιωτικούς και πολιτικούς ηγέτες γνωρίζουν τους πραγματικούς στρατηγικούς και επιχειρησιακούς στόχους για τις επιθέσεις της χώρας. Αλλά για τους ξένους που βλέπουν τον πόλεμο, η πρόοδος της χώρας θα μπορούσε να μετρηθεί σε καταλαμβανόμενο έδαφος, σε καταστροφές ρωσικών δυνάμεων, στην πρόοδο προς την κατεύθυνση της τοποθέτησης των ρωσικών δυνάμεων στην Κριμαία σε κίνδυνο, και στον βαθμό στον οποίο η Ουκρανία έχει πείσει τις Δυτικές κυβερνήσεις ότι πετυχαίνει. Μετά από δύο μήνες, θα μπορούσε να δηλωθεί ότι καθένας από αυτούς τους στόχους είναι «σε εξέλιξη».

Ο ΟΥΚΡΑΝΙΚΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΠΟΛΕΜΟΥ

Η σύνθετη και αλληλένδετη σειρά εκστρατειών της Ουκρανίας θα επιβάρυνε ακόμη και τα μεγαλύτερα και πιο εξελιγμένα Δυτικά στρατιωτικά ιδρύματα. Για το Κίεβο, η ικανότητα ενορχήστρωσης αυτών των στρατηγικών, επιχειρησιακών, και τακτικών προκλήσεων έχει εξομαλυνθεί τους τελευταίους 18 μήνες. Βελτιώνοντας τον τρόπο με τον οποίο συντονίζουν διάφορα επίπεδα πολέμου σε πολλαπλές εκστρατείες υπό σύγχρονες συνθήκες χωρίς σαφή αεροπορική, ναυτική, ή πυροβολική υπεροχή, οι Ουκρανοί έχουν συνδυάσει όπλα και δόγματα του ΝΑΤΟ και της σοβιετικής εποχής. Με αυτόν τον τρόπο, οι Ουκρανοί έχουν αναπτύξει την δική τους ξεχωριστή προσέγγιση στον σύγχρονο πόλεμο.

Αυτός ο εξελισσόμενος ουκρανικός τρόπος πολέμου είναι άξιος μελέτης, διότι τα περισσότερα Δυτικά στρατιωτικά ιδρύματα μοιάζουν πιθανώς περισσότερο με τον ουκρανικό στρατό παρά με τις ένοπλες δυνάμεις των ΗΠΑ, το δόγμα των οποίων αναπόφευκτα αντιγράφουν όλοι. Και ένα κεντρικό μέρος του ουκρανικού τρόπου πολέμου είναι η ικανότητα μάθησης, η απορρόφηση νέου εξοπλισμού και ιδεών, και η προσαρμογή της τακτικής και της στρατηγικής.

Αλλά ακόμη και οι πιο προσαρμοστικές δομές έχουν ένα όριο στην ικανότητά τους να απορροφούν νέες ιδέες και τεχνολογίες. Η οικοδόμηση, η διατήρηση, και η εξέλιξη ενός εξαιρετικά ικανού στρατιωτικού οργανισμού -ιδιαίτερα ενός οργανισμού με πολλούς νέους σχηματισμούς- μπορεί να διαρκέσει μήνες ή χρόνια. Όπως παρατήρησε η Aimée Fox-Godden στο Learning to Fight, μια μελέτη της μαζικής θεσμικής μάθησης και προσαρμογής που συνέβη στον βρετανικό στρατό μεταξύ 1914 και 1918, το Ηνωμένο Βασίλειο μπόρεσε να βελτιώσει σταδιακά τις επιδόσεις του χάρη «σε έναν συνδυασμό του προπολεμικού του ήθους και της αυξημένης ρευστότητας σε καιρό πολέμου» που δημιούργησε «οργανωτική και πολιτισμική ευελιξία, προωθώντας την άτυπη μάθηση και ενθαρρύνοντας τα άτομα να καινοτομούν».

Η Δύση πρέπει να αποδεχτεί, όπως έκαναν οι Βρετανοί στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, ότι θα χρειαστεί χρόνος για να πραγματοποιηθεί η εκπαίδευση νεοσύλλεκτων, η τεχνική κατάρτιση, η ανάπτυξη ηγεσίας, και η συλλογική εκπαίδευση που απαιτούνται για να μετατραπεί μια στρατιωτική οργάνωση όπως αυτή της Ουκρανίας σε μια μεγάλη, ολοκληρωμένη, και ανθεκτική δύναμη ικανή για μείζονες επιθετικούς ελιγμούς υπό την δική της ομπρέλα αεροπορικού ελέγχου και την κυριαρχία της στον ηλεκτρονικό πόλεμο.

ΤΙ ΘΑ ΕΠΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕΙ

Αμφότεροι οι Ουκρανοί και οι Ρώσοι διαθέτουν τους πόρους και την θέληση για έναν εκτεταμένο πόλεμο. Ο Ρώσος πρόεδρος, Βλαντιμίρ Πούτιν, ειδικότερα, έχει στηρίξει το αφήγημά του ότι το ΝΑΤΟ αποτελεί απειλή για την Ρωσία. Συνεχίζει να προωθεί την παραπλανητική ιδέα μιας μεγαλύτερης Ρωσίας. Στις 2 Αυγούστου, για παράδειγμα, εκφώνησε μια ομιλία που προωθούσε «την ενσωμάτωση των Λαϊκών Δημοκρατιών της Ντονέτσκ και της Λουχάνσκ και των περιοχών Χερσώνα και Ζαπορίζια στον κοινό ρωσικό πολιτιστικό χώρο».