Πώς η Ουκρανία μπορεί να κερδίσει έναν μακροχρόνιο πόλεμο

Επομένως, η Δύση πρέπει να αποδεχθεί ότι ο πόλεμος θα είναι μακροχρόνιος. Πολλές γενιές έχουν φλερτάρει με την ιδέα ότι οι πόλεμοι μεταξύ μεγάλων, πολυπληθών, και τεχνολογικά έμπειρων κρατών μπορούν να είναι σύντομοι. Την εποχή που ξεκίνησε ο καθένας από αυτούς, οι αναλυτές υποστήριζαν για παράδειγμα, ότι ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος, ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος, ο πόλεμος της Κορέας, και ο πόλεμος του Ιράκ θα ήταν σύντομοι, για να αποδειχθούν λανθασμένοι. Το ίδιο θα συμβεί και με την σημερινή σύγκρουση. Θα χρειαστεί χρόνος για να συνεχιστεί η ενίσχυση των χερσαίων, εναέριων, ναυτικών, ηλεκτρονικών, βιομηχανικών, και πληροφοριακών δυνατοτήτων της Ουκρανίας, ώστε η χώρα να μπορέσει να επικρατήσει έναντι της Ρωσίας. Αν και οι Ρώσοι έχουν κάνει πολλά στρατηγικά και τακτικά λάθη σε αυτόν τον πόλεμο, έχουν επίσης μάθει και προσαρμοστεί. Όπως το έθεσε ο Oleksandr Syrsky -ο διοικητής των χερσαίων δυνάμεων της Ουκρανίας-, οι Ρώσοι «δεν είναι ηλίθιοι». Το Κίεβο θα χρειαστεί πολλούς μήνες για να τους νικήσει και να τους εκδιώξει από το περίπου 18% της Ουκρανίας που κατέχουν παράνομα.

Η Δύση βρίσκεται τώρα σε έναν αγώνα γενεών ενάντια σε μεγάλα, αδίστακτα, και πλούσια αυταρχικά καθεστώτα. Αποδεχόμενη ότι αυτός θα είναι ένας μακροχρόνιος πόλεμος, η Δύση θα πρέπει να καταστήσει σαφές ότι ο στόχος της είναι μια ουκρανική νίκη που θα επιτευχθεί μέσω μιας ρωσικής ήττας. Δεσμευόμενη να υποστηρίξει την Ουκρανία για όλη την διάρκεια της σύγκρουσης, η Δύση μπορεί να υπονομεύσει τις προσπάθειες του Πούτιν να ξεπεράσει τους προστάτες της Ουκρανίας. Η δέσμευση αυτή παρέχει επίσης βεβαιότητα στις χώρες-χορηγούς, οι οποίες μπορούν να αυξήσουν την παραγωγή και να συμμετάσχουν στην απαραίτητη έρευνα και ανάπτυξη για τις προσπάθειες καταπολέμησης των μη επανδρωμένων αεροσκαφών και των ναρκών.

Ένα άλλο στοιχείο της Δυτικής στρατηγικής είναι ο προσδιορισμός των βασικών επιχειρησιακών και θεσμικών προβλημάτων που απαιτούν υποστήριξη. Οι Ηνωμένες Πολιτείες ίσως να χρειαστεί να αποδεχθούν ότι το δόγμα τους για τον ιδιαίτερα πολύπλοκο πόλεμο αέρος-εδάφους δεν είναι πλήρως κατάλληλο για την Ουκρανία. Το γεγονός αυτό δεν σημαίνει ότι ο πόλεμος με συνδυασμένα όπλα δεν είναι αποτελεσματικός. Αλλά το ΝΑΤΟ πρέπει να ηγηθεί μιας ταχείας επανεκτίμησης του δόγματός του τώρα για να αναπτύξει την τακτική και το δόγμα των συνδυασμένων όπλων με λίγα χρήματα. Αυτό σημαίνει, συλλογικά, ότι τα κράτη της Δύσης πρέπει να βρουν έναν τρόπο να διεξάγουν χερσαίες μάχες σε ένα περιβάλλον όπου θα υπόκεινται σε συχνές αεροπορικές επιθέσεις -κάτι που δεν χρειάστηκε να κάνουν εδώ και γενιές, αλλά που η Ουκρανία πρέπει να κάνει τώρα.

Μια τέτοια επανεξέταση πρέπει να ενσωματώσει τις επιπτώσεις του δικτύου πολιτικών και στρατιωτικών αισθητήρων της νέας εποχής, το οποίο καθιστά τις ουκρανικές αντεπιθέσεις μερικές από τις πιο σημαντικές και θανατηφόρες μάχες της σύγχρονης εποχής. Ο πολλαπλασιασμός των μη επανδρωμένων αεροσκαφών, που συνδέονται με σύγχρονα ψηφιοποιημένα δίκτυα διοίκησης μάχης, επιτρέπει και στους δύο στρατούς να εντοπίζουν και να στοχεύουν γρήγορα τις δυνάμεις του άλλου. Το ισχύον Δυτικό δόγμα δεν έχει προσαρμοστεί επαρκώς σε αυτό το νέο περιβάλλον. Το δόγμα αποτελεί το θεμέλιο για την εκπαίδευση και την κατάρτιση όλων των στρατιωτών, ναυτικών, πεζοναυτών, και αεροπόρων. Αν αυτή η πνευματική συνιστώσα του στρατού μιας χώρας είναι ανεπαρκής, διακυβεύεται το συνολικό πολεμικό δυναμικό αυτής της δύναμης. Και παρόλο που η Ουκρανία πρωτοπορεί στην δική της προσέγγιση του πολέμου, εξακολουθεί να εξαρτάται από το Δυτικό δόγμα για πολλές από τις επιχειρήσεις της.

Αυτή η αποτυχία του Δυτικού στρατιωτικού δόγματος είναι ίσως το καλύτερο παράδειγμα του σημερινού αγώνα της Ουκρανίας να διεισδύσει στα ρωσικά ναρκοπέδια στα νότια. Οι πυκνές ζώνες εμποδίων, συμπεριλαμβανομένων των ναρκοπεδίων, δεν αποτελούν νέα εξέλιξη. Ωστόσο, αν αυτό το αμυντικό σύστημα επικαλύπτεται με δικτυωμένους πολιτικοστρατιωτικούς αισθητήρες, εκτιμήσεις, και πυρά, καθιστά την διάρρηξη αυτών των ζωνών μια τάξη μεγέθους πιο δύσκολη. Οι τεχνολογίες και οι τακτικές τέτοιων διεισδύσεων δεν έχουν αλλάξει εδώ και σχεδόν μισό αιώνα. Ένα σχέδιο Μανχάταν νέας εποχής που θα αποσκοπούσε στην ανακάλυψη νέων τρόπων ταχείας ανίχνευσης και εκκαθάρισης ναρκών θα βοηθούσε τις ουκρανικές επιθέσεις στην συνέχεια. Θα βοηθούσε επίσης στην εκκαθάριση ναρκών και μη εκραγέντων πυρομαχικών από τεράστιες εκτάσεις απελευθερωμένου ουκρανικού εδάφους.

Μια νέα Δυτική στρατηγική θα μπορούσε επίσης να προωθήσει την τυποποίηση του εξοπλισμού και την εκπαιδευτική υποστήριξη της Ουκρανίας. Το οπλοστάσιο τεθωρακισμένων οχημάτων και πυροβολικού που παρέχεται στην Ουκρανία ήταν γενναιόδωρο, αλλά δεν είναι βιώσιμο. Υπάρχει λόγος για τον οποίο οι στρατοί έχουν γενικά έναν τύπο άρματος ή ένα είδος πυροβολικού για κάθε ανάγκη. Το εκπαιδευτικό και υλικοτεχνικό βάρος της κατοχής πολλαπλών τύπων παρόμοιων συστημάτων θα ήταν μεγάλο για έναν στρατό σε καιρό ειρήνης. Θα γίνει αφόρητο για την Ουκρανία με την πάροδο του χρόνου. Μια πιο στρατηγική προσέγγιση για την υποστήριξη της Ουκρανίας θα παρείχε τυποποιημένα σύνολα εξοπλισμού για τον στρατό της χώρας.

Ταυτόχρονα, η κατάρτιση του προσωπικού πρέπει να μετατοπιστεί πέρα από την εκπαίδευση των νεοσύλλεκτων και την παροχή τεχνικών οδηγιών για την χρήση του εξοπλισμού. Η συλλογική εκπαίδευση αποτελεί ζωτική πτυχή της οικοδόμησης αποτελεσματικών στρατιωτικών θεσμών και είναι ένας τομέας στον οποίο η Δύση θα πρέπει να παράσχει πρόσθετη υποστήριξη. Η ανάπτυξη ηγετών λόχου, τάγματος, και ταξιαρχίας και ομάδων διοίκησης θα δώσει στην Ουκρανία, με την πάροδο του χρόνου, την βάση ενός στρατού που θα μπορεί να ενορχηστρώσει μεγάλες επιχειρήσεις και εκστρατείες σε χώρο και χρόνο. Ενημερωμένη από την ουκρανική εμπειρία στο πεδίο της μάχης και το εξελιγμένο δόγμα του ΝΑΤΟ, η συλλογική εκπαίδευση θα προσφέρει στην Ουκρανία ένα κρίσιμο πλεονέκτημα έναντι του Ρώσου αντιπάλου της.