Charles Edel
Η επιταχυνόμενη και συχνά αδιαφανής ανάπτυξη του κινεζικού στρατού, σε συνδυασμό με την ολοένα και πιο διεκδικητική στάση του Πεκίνου, έχει αλλάξει την δυναμική της περιφερειακής ασφάλειας, διπλωματίας, και πολιτικής.
Αυτό που συμβαίνει στις Νήσους του Σολομώντος έχει ευρύτερες επιπτώσεις ασφαλείας στην περιοχή και θα πρέπει να θεωρηθεί ως μέρος μιας συστηματικής προσπάθειας του Πεκίνου να επεκτείνει την παρουσία του στον Ειρηνικό, να προωθήσει τα εργαλεία του αυταρχικού ελέγχου, να υποσκάψει την πρόσβαση των ΗΠΑ στην περιοχή, και να περιορίσει την ελευθερία κινήσεων των συμμάχων των ΗΠΑ.
Για να ανταποκριθούν στην ιδεολογική πρόκληση του Πεκίνου, οι υποστηρικτές της δημοκρατίας πρέπει να έχουν καλύτερη κατανόηση του τι επιδιώκει να επιτύχει η Κίνα εξάγοντας το πολιτικό της μοντέλο και πώς οι ενέργειές της αποδυναμώνουν την δημοκρατία παγκοσμίως. Μόνο τότε θα μπορούν να σχεδιάσουν αποτελεσματικά πολιτικές που θα αναζωογονήσουν την δημοκρατία στο εσωτερικό και στο εξωτερικό.
Τα νησιωτικά κράτη του Νοτίου Ειρηνικού καταλαμβάνουν μόνο ένα μικρό μέρος χώρου σε έναν τεράστιο ωκεανό, και όμως είναι στρατηγικά ζωτικής σημασίας για τις Ηνωμένες Πολιτείες και τους περιφερειακούς συμμάχους τους -ιδιαίτερα την Αυστραλία, τη Νέα Ζηλανδία και την Ιαπωνία.
Η στροφή της χώρας προς την Κίνα πρέπει να αποτελέσει προειδοποίηση για τι θα σημαίνει η αυξανόμενη οικονομική παρουσία της Κίνας, ειδικά στις αυταρχικές χώρες στη Νοτιοανατολική Ασία και την Ευρασία ευρύτερα.
Εάν οι Ηνωμένες Πολιτείες πάψουν να υπερασπίζονται την ελευθερία της ναυσιπλοΐας, άλλοι δεν θα αντισταθούν εν τη απουσία τους. Τα κράτη της περιοχής, συμπεριλαμβανομένων των εταίρων των ΗΠΑ, θα βλέπουν όλο και περισσότερο την Κίνα ως την πιο αξιόπιστη δύναμη της περιοχής, παρά την κακή διαγωγή της στην θάλασσα. Το αποτέλεσμα θα ήταν μια κλίση της ισορροπίας ισχύος της Ασίας προς το Πεκίνο.