Νικόλαος Παούνης
Μια επίθεση στην Ουκρανία η οποία θα σηματοδοτήσει περαιτέρω κυρώσεις και απομόνωση για το Κρεμλίνο, δεν είναι προς το συμφέρον της χώρας και αυτό το γνωρίζουν καλά οι Ρώσοι στρατηγιστές.
Την τελευταία τριετία, αρκετά συχνά στην δημόσια σφαίρα, τίθενται ερωτήματα για τον αν Ελλάδα και Τουρκία βαδίζουν προς το απευκταίο, και αν τούτο προκύψει ποια θα είναι η κατάληξη. Θα μπορούσε η Ελλάδα να εξέλθει νικηφόρα από μια πολεμική περιπέτεια; Μέσω της παρούσας ανάλυσης, επιχειρείται να καταγραφεί το επιχειρησιακό πλεονέκτημα έκαστης πλευράς. Σε κάθε περίπτωση η ανάλυση δεν δίνει υπεραπλουστευμένες απαντήσεις, άλλωστε ο πόλεμος θεωρείται το πιο σύνθετο κοινωνικοπολιτικό φαινόμενο.
Το Αιγαίο είναι ένα δύσκολο επιχειρησιακό περιβάλλον για τον δυνητικό αντίπαλο λόγω των περιορισμένων γεωγραφικών χαρακτηριστικών του και της καθιερωμένης στρατιωτικής κυριαρχίας της Ελλάδος στην περιοχή. Αλλά αυτό δεν αρκεί.
Η Κίνα, η χώρα δηλαδή από την οποία ξεκίνησε η πανδημία, φαίνεται να πρωτοστατεί στην τεχνογνωσία παρασκευής φαρμακευτικών σκευασμάτων, αλλά και στην παροχή βοήθειας με ιατρικό προσωπικό, αναλώσιμα και ιατροφαρμακευτικό υλικό.
Σε βάθος 5 έως 8 ετών αναμένεται να ομαλοποιηθεί η κατάσταση στον τουρκικό στρατό, να επανέλθει η συνοχή, και δη υπό το ιδεολογικό πρίσμα των αρχών του νεο-Οθωμανισμού. Δηλαδή θα συγκροτηθεί ένα ιδεολογικά «νέο» στράτευμα, το οποίο θα εμφορείται από εθνικιστικές και φιλο-ισλαμικές πεποιθήσεις.
Η πιθανότητα άμβλυνσης των συγκρουσιακών στοιχείων Κίνας-Δύσης εξαιτίας της οικονομικής αλληλεξάρτησής τους, απομακρύνθηκε έτι περαιτέρω εξαιτίας των κινεζικών σχεδιασμών για την δημιουργία δυο εμπορικών διαύλων (ένας θαλάσσιος και ένας χερσαίος), μέσω των οποίων επιχειρείται η δημιουργία ενιαίας εμπορικής ζώνης στην Ευρασία.
Οι επόμενες ημέρες θα είναι κρίσιμες για την περιφερειακή σταθερότητα, και η διαφύλαξη της ειρήνης θα εξαρτηθεί από την διάθεση υλοποίησης των νεο-οθωμανικών σχεδιασμών της Άγκυρας, οι οποίοι θα συμπαρασύρουν τις αποφάσεις του Ριάντ και της Τεχεράνης.
Οι παράγοντες οι οποίοι επέβαλαν την ενεργό εμπλοκή του Κρεμλίνου στην πολυετή συριακή κρίση ήταν πολυποίκιλοι. Ασφαλώς κυριότερο κίνητρο παραμένει η διατήρηση της ρωσικής στρατιωτικής παρουσίας στην επίμαχη περιοχή της ανατολικής Μεσογείου. Η άνοδος του ισλαμικού εξτρεμισμού δείχνει να απασχολεί την Μόσχα (όπως και την Ουάσιγκτον), δεδομένου ότι συμπαγείς μουσουλμανικοί πληθυσμοί διαβιούν εντός της ρωσικής επικράτειας.