Η Αμερική πρέπει να ενστερνιστεί τον στόχο της νίκης της Ουκρανίας

Επί χρόνια, προτού η Ρωσία εισβάλει τον Φεβρουάριο στην Ουκρανία, οι Ουκρανοί ήταν όλο και πιο απογοητευμένοι με την ηγεσία των ΗΠΑ. Ένας πρώην υψηλόβαθμος Ουκρανός αξιωματούχος περιέγραψε την πολιτική των ΗΠΑ στην χώρα με αυτόν τον τρόπο: «Δεν θα μας αφήσετε να πνιγούμε, αλλά δεν θα μας αφήσετε και να κολυμπήσουμε». Η Ουάσιγκτον κέρδισε αυτή την ανάμικτη φήμη τις δεκαετίες [που πέρασαν] από τότε που η Ουκρανία απελευθερώθηκε από την Σοβιετική Ένωση, το 1991. Μολονότι η Ουκρανία θεωρούσε τις Ηνωμένες Πολιτείες ως απαραίτητο εταίρο και εκτιμούσε πολύ την αρωγή ασφαλείας και την οικονομική βοήθεια των ΗΠΑ, πολλοί Ουκρανοί ήταν προσβεβλημένοι για το ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες παρέμειναν απρόθυμες να τους υποστηρίξουν πληρέστερα και ευθύτερα απέναντι στις προκλήσεις και την επιθετικότητα της Ρωσίας —ακόμα και μετά την στροφή της Ουκρανίας προς την Δύση [2] μετά την αναταραχή του 2014, όταν οι διαδηλώσεις ανέτρεψαν μια φιλορωσική κυβέρνηση του Κιέβου και η Ρωσία απάντησε προσαρτώντας την Κριμαία και εισβάλλοντας στην περιοχή της Ντονμπάς στην ανατολική Ουκρανία. Με ελάχιστες εξαιρέσεις, οι εκκλήσεις της Ουκρανίας για αυξημένη στρατιωτική βοήθεια, μεγαλύτερες οικονομικές επενδύσεις, και έναν συγκεκριμένο οδικό χάρτη για την ενσωμάτωση με την Ευρώπη έπεσαν εις ώτα μη ακουόντων στην Ουάσιγκτον. Οι Ουκρανοί δεν μπορούσαν να κατανοήσουν γιατί το κατεστημένο της εθνικής ασφάλειας των ΗΠΑ συνέχισε να ευνοεί τις σταθερές σχέσεις με την Ρωσία -ένα αλυτρωτικό και ρεβανσιστικό αυταρχικό κράτος- έναντι της υποστήριξης της Ουκρανίας, ενός δημοκρατικού κράτους που είχε κάνει σημαντικά βήματα για την εκρίζωση της διαφθοράς και την εφαρμογή δημοκρατικών μεταρρυθμίσεων.

Ένας Ουκρανός στρατιώτης στην επαρχία Χάρκοβο της Ουκρανίας, τον Μάιο του 2022. Serhii Nuzhnenko / Reuters
--------------------------------------------------

Στους δύο μήνες από τότε που η Ρωσία επιτέθηκε στην Ουκρανία [3], οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν μέχρι στιγμής επιβεβαιώσει αυτή την αμφίθυμη φήμη. Έχουν παράσχει βοήθεια προς την Ουκρανία σποραδικά και έχουν επιδιώξει να αποφύγουν μια κλιμάκωση με την Ρωσία, σε βάρος μιας πιο ασυμβίβαστης υποστήριξης της άμυνας της Ουκρανίας. Αλλά η Ουάσιγκτον μπορεί και πρέπει να κάνει περισσότερα. Οι Ηνωμένες Πολιτείες μπορούν να στηρίξουν την περιφερειακή σταθερότητα, την παγκόσμια ασφάλεια, και την φιλελεύθερη διεθνή τάξη, εργαζόμενες για να διασφαλίσουν μια ουκρανική νίκη. Για να επιτύχει αυτόν τον στόχο, η Ουάσιγκτον πρέπει επιτέλους να εγκαταλείψει μια αποτυχημένη πολιτική που έχει προτεραιοποιήσει την προσπάθεια οικοδόμησης μιας σταθερής σχέσης με την Ρωσία. Πρέπει να απορρίψει την επιθυμία -η οποία φαίνεται ότι διαμορφώνει απόψεις στο Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας (National Security Council)- να δει την Ουκρανία να συμβιβάζεται τελικά με την Ρωσία για χάρη μιας ειρήνης κατόπιν διαπραγματεύσεων. Και οι Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει να παράσχουν στην Ουκρανία την υποστήριξη που χρειάζεται [4] για να τερματιστεί αυτός ο πόλεμος το συντομότερο δυνατό.

ΜΙΑ ΜΑΧΗΤΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ

Μέχρι στιγμής, το Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας έχει αρνηθεί πεισματικά να τερματίσει την πολιτική του για σταδιακά αυξανόμενη αρωγή και να υιοθετήσει μια στρατηγική για την παροχή διαρκούς βοήθειας στην Ουκρανία. Μια τέτοια αυξημένη υποστήριξη θα μπορούσε να αποδειχθεί καθοριστικός παράγοντας στο πεδίο της μάχης. Όπως έχουν τα πράγματα, οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν χάσει τη μια ευκαιρία μετά την άλλη για να συμβάλουν στην επιτάχυνση μιας αποφασιστικής ουκρανικής νίκης και να σταματήσουν την Ρωσία από το να αποκτά κέρδη [5] στη Ντονμπάς. Αντί να αποκλείει την πιθανότητα μιας ρωσικής επιτυχίας, η στρατηγική της Ουάσιγκτον να μετρά την σταδιακή αύξηση της στρατιωτικής βοήθειας προς την Ουκρανία -που βασίζεται σε μια εσφαλμένη εκτίμηση του κινδύνου κλιμάκωσης και των δυνητικών συνεπειών μιας ρωσικής ήττας- έχει παράσχει στη Μόσχα τον χρόνο και τον χώρο για να συνεχίσει τον πόλεμό της, παρόλο που τώρα μετατοπίζεται για να υπερασπιστεί τα εδάφη που έχει καταλάβει από τις 24 Φεβρουαρίου και μετά.

Η Ουκρανία έχει ήδη αποδείξει [6] ότι μπορεί να χτυπήσει επιτυχώς επιχειρησιακούς στρατιωτικούς στόχους στην Ρωσία, όπως σιδηροδρομικές γραμμές, διαδρόμους προσγείωσης και απογείωσης, αμαξοστάσια και αποθέματα υλικού, με συγκρατημένο και υπεύθυνο τρόπο. Με νέες ικανότητες πυρών μεγάλου βεληνεκούς που θα παραδίδονταν από τις Ηνωμένες Πολιτείες, η Ουκρανία θα ήταν σε θέση να χτυπήσει μακρύτερα εντός της Ρωσίας και να καταστρέψει στρατιωτικά συναφείς στόχους, μειώνοντας έτσι τις ικανότητες της Μόσχας και περιορίζοντας τις δυνατότητές της για περαιτέρω επιθέσεις. Οι ουκρανικές δυνάμεις έχουν δώσει στην Ουάσιγκτον καλούς λόγους να εμπιστεύεται την αυτοσυγκράτησή τους και έχουν αποφύγει να διεξαγάγουν χτυπήματα σε στρατηγικούς στόχους ή σε πολιτικούς στόχους, κάτι που θα μπορούσε να πυροδοτήσει την κλιμάκωση των εντάσεων με την Ρωσία. Δεδομένων τέτοιων αποδείξεων, οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν έχουν λόγο να ανησυχούν για την αποστολή πρόσθετων και ισχυρότερων όπλων στην Ουκρανία που θα μπορούσαν να υπονομεύσουν την πολεμική προσπάθεια της Ρωσίας.

Ο πόλεμος έχει φτάσει σε ένα κρίσιμο σημείο καμπής, με την Ρωσία να έχει θορυβηθεί μετά από μια καταστροφική αρχή και να επιδιώκει πλέον να εδραιώσει τον έλεγχό της στα ανατολικά της Ουκρανίας. Παρά τις εξευτελιστικές στρατιωτικές γκάφες της Ρωσίας, ο Ρώσος πρόεδρος, Βλαντιμίρ Πούτιν, είναι απίθανο να αποδεχτεί μια κατάπαυση του πυρός ή μια ειρηνευτική συμφωνία με δυσμενείς όρους. Συνεχίζει να πιστεύει ότι η Ρωσία έχει τους απαραίτητους πόρους και τον εξοπλισμό για να κερδίσει έναν πόλεμο φθοράς. Μπορεί να κάνει λάθος [7] —ο ουκρανικός στρατός έχει αποδώσει αριστοτεχνικά και οι ίδιοι οι Ουκρανοί έχουν συσπειρωθεί σε εντυπωσιακό αριθμό για να αποκρούσουν την ρωσική επίθεση— αλλά ίσως να μην καταλήξει σε αυτό το συμπέρασμα μέχρι να περάσουν μήνες. Μέχρι εκείνη την στιγμή, περισσότερες πόλεις της Ουκρανίας θα έχουν μετατραπεί σε συντρίμμια και ανείπωτος αριθμός Ουκρανών θα έχει βιαστεί, ακρωτηριαστεί, σφαγιαστεί, απελαθεί, ή εκτοπιστεί.

ΟΧΙ ΚΙ ΑΛΛΟ BUSINESS AS USUAL

Αν δεν επέμβουν στρατιωτικά, οι Ηνωμένες Πολιτείες μπορούν να αποτρέψουν περαιτέρω σφαγές Ουκρανών αμάχων και περαιτέρω καταστροφή της χώρας μόνο με την παροχή περισσότερης φονικής βοήθειας. Αυτή η προσπάθεια ξεκινά εγχωρίως, εκπαιδεύοντας και προετοιμάζοντας τους Ουκρανούς για να χρησιμοποιήσουν τον προηγμένο στρατιωτικό εξοπλισμό του ΝΑΤΟ και, ταυτόχρονα, αναπληρώνοντας τις ικανότητες των συμμάχων των ΗΠΑ, καθώς θα μεταφέρουν συστήματα της σοβιετικής εποχής στην Ουκρανία. Οι Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει επίσης να συνεχίσουν να πιέζουν τους Ευρωπαίους ηγέτες, οι οποίοι ήταν υπερβολικά επιφυλακτικοί και αναποφάσιστοι στην στρατιωτική υποστήριξή τους για την άμυνα της Ουκρανίας, συμπεριλαμβανομένου του Γερμανού καγκελάριου, Όλαφ Σολτς. Πρέπει να κατανοήσουν ότι δεν μπορεί να υπάρξει επιστροφή στο business as usual με την Ρωσία όσο ο Πούτιν κυβερνά από το Κρεμλίνο [8]. Η δυναμική ίσως είναι στην πλευρά της Ουκρανίας, αλλά το Κίεβο δεν μπορεί από μόνο του να βάλει τέλος σε αυτόν τον πόλεμο. Χωρίς μια σταθερή ροή προμηθειών από τις Ηνωμένες Πολιτείες και τους συμμάχους τους για να αντικαταστήσει τον χαμένο ή εξαντλημένο εξοπλισμό της, η Ουκρανία ίσως βρεθεί βαλτωμένη σε έναν παρατεταμένο πόλεμο φθοράς. Ακόμα κι αν οι χερσαίες δυνάμεις της Ρωσίας αποδειχθούν αναποτελεσματικές, το Κρεμλίνο μπορεί ακόμη να διατηρήσει τις πολεμικές επιχειρήσεις με την αεροπορική ισχύ και τους βομβαρδισμούς μεγάλης εμβέλειας για εκτεταμένη χρονική περίοδο κατά την διάρκεια της οποίας η Ρωσία ίσως επιχειρήσει να ανασυνταχθεί για μια ευρύτερη επίθεση ή να επιδιώξει να εδραιώσει τα εδαφικά κέρδη της. Η Δύση πρέπει να αρνηθεί στην Ρωσία αυτή την ευκαιρία.

Πολλοί αναλυτές και σύμβουλοι πιστεύουν ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες θα πρέπει να κατανείμουν σταδιακά την υποστήριξή τους στην Ουκρανία για να ενθαρρύνουν το Κίεβο να κάνει αυτές που θεωρούν ως αναγκαίες παραχωρήσεις στη Μόσχα. Οι απροκάλυπτες εκκλήσεις για κατευνασμό της Ρωσίας έχουν γίνει πιο αθόρυβες -ειδικά καθώς η Ουκρανία αποδίδει έξοχα στο πεδίο της μάχης και καθώς πολλοί Δυτικοί παρατηρητές θεωρούν την σύγκρουση ως μια μάχη μεταξύ της δημοκρατίας και της απολυταρχίας. Αλλά πολλοί στην Ουάσιγκτον εξακολουθούν να εκφράζουν ιδιωτικά την πεποίθησή τους ότι η οποιαδήποτε ειρηνευτική συμφωνία θα απαιτήσει από την Ουκρανία να παραχωρήσει κάποια εδάφη στην Ρωσία. Αυτό το στρατόπεδο πιστεύει ότι η ενίσχυση της υποστήριξης από τις ΗΠΑ ίσως κάνει την Ουκρανία απρόθυμη να συμβιβαστεί. Αλλά γεγονός παραμένει ότι η μια ή αμφότερες οι πλευρές πρέπει να πιστέψουν ότι μπορεί να χάσουν για να ανοίξουν τον δρόμο για γόνιμες διαπραγματεύσεις, και ούτε το Κίεβο ούτε η Μόσχα έχουν φτάσει σε αυτό το σημείο, με αμφότερα τα κράτη [να είναι] απρόθυμα να αποδεχθούν τις απαιτήσεις του άλλου.

Γιατί, λοιπόν, οι Ηνωμένες Πολιτείες προσβλέπουν στο Κίεβο για να λυγίσει ενώπιον της ρωσικής επιθετικότητας, αντί να εργαστούν για να πείσουν το Κρεμλίνο ότι θα χάσει αυτόν τον πόλεμο; Για να αποφύγουν να αποσταθεροποιήσουν υπερβολικά την Ρωσία. Κάποιοι εμπειρογνώμονες φοβούνται ότι μια ρωσική ήττα —ή κάποιο άλλο άδοξο αποτέλεσμα για τη Μόσχα— ίσως επισπεύσει έναν ευρύτερο πόλεμο ή μια πυρηνική κλιμάκωση. Η Ουάσιγκτον, με άλλα λόγια, αγχώνεται για το πώς θα μπορέσει να αποτρέψει μια ρωσική ήττα, περιορίζοντας ταυτόχρονα το εύρος μιας ουκρανικής νίκης. Καθώς χιλιάδες Ουκρανοί πεθαίνουν υπερασπιζόμενοι την χώρα τους, και καθώς ο Πούτιν ασκεί την απειλή [9] της πυρηνικής κλιμάκωσης για να φοβίσει τους αντιπάλους του στην Δύση, οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής των ΗΠΑ θα πρέπει να προχωρήσουν με έναν ξεκάθαρο στόχο: να βοηθήσουν την Ουκρανία να νικήσει στο πεδίο της μάχης στον μέγιστο δυνατό βαθμό.

Αυτή η επιλογή εγκυμονεί προφανείς κινδύνους, αλλά τα εναλλακτικά σενάρια —όπως ο κυβερνοπόλεμος μεταξύ Ρωσίας και ΝΑΤΟ, οι ρωσικές συμβατικές επιθέσεις σε αποστολές όπλων του ΝΑΤΟ για να αποτραπεί η εξωτερική αρωγή προς την Ουκρανία, η επέμβαση του ΝΑΤΟ στην σύγκρουση, και τα πιθανά ατυχήματα ή οι λανθασμένοι υπολογισμοί που θα μπορούσαν να επισπεύσουν έναν ευρύτερο πόλεμο— θα γίνονται όλο και πιο πιθανά όσο περισσότερο παρατείνεται ο πόλεμος. Η λύση στην παρούσα κρίση δεν είναι να περιμένουμε μέχρι να διαχυθεί ο πόλεμος στην υπόλοιπη Ευρώπη ή να τραβήξει άλλες χώρες μέσα στην σύγκρουση. Η δράση τώρα θα μειώσει την πιθανότητα καταστροφών πιο μακριά στο μέλλον. Επιπλέον, ο κίνδυνος μιας πυρηνικής κλιμάκωσης έχει μεγαλοποιηθεί και παραμένει εξαιρετικά μικρός [10]: ακόμη και ο Πούτιν κατανοεί το εξαιρετικό ταμπού που θα έσπαγε χρησιμοποιώντας πυρηνικά όπλα. Οι ρητορικές απειλές και το πολιτικό θέατρο αφθονούν στο Κρεμλίνο, αλλά δεν έχουν υπάρξει κινήσεις ή αλλαγές στις πυρηνικές δυνάμεις της Ρωσίας που θα υποδείκνυαν ότι βρίσκεται υπό εξέταση ένα πυρηνικό χτύπημα, ανεξάρτητα από τις προειδοποιήσεις της Ρωσίας ότι οι συνεχιζόμενες αποστολές όπλων στην Ουκρανία από την Δύση θα μπορούσαν να προκαλέσουν μια τέτοια απάντηση.

Η αύξηση της στρατιωτικής βοήθειας στην Ουκρανία δεν θα ήταν μια απερίσκεπτη υπόθεση. Μάλλον, είναι μια κίνηση συνειδητού ρίσκου που είναι απίθανο να προκαλέσει οποιαδήποτε ουσιαστικά αντίποινα [11] από τη Μόσχα. Παραμένει προς το συμφέρον της Ρωσίας να αποτρέψει την κλιμάκωση της σύγκρουσης. Η ανάπτυξη ενός πυρηνικού όπλου θα προκαλούσε γρήγορες, σοβαρές, και απρόβλεπτες αντιδράσεις από την διεθνή κοινότητα. Το κατώφλι για την χρήση όπλων μαζικής καταστροφής από την Ρωσία, πόσω μάλλον ενός πυρηνικού όπλου, παραμένει σχεδόν αδιανόητα υψηλό. Η Ρωσία δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει τέτοια όπλα εναντίον του ΝΑΤΟ και της Δύσης χωρίς να προκαλέσει μια επακόλουθη απάντηση, σύμφωνα με το δόγμα της αμοιβαία εξασφαλισμένης καταστροφής. Ακόμη και η προοπτική χρήσης όπλων μαζικής καταστροφής εναντίον της Ουκρανίας φαίνεται ιδιαίτερα απίθανη, καθώς οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν προειδοποιήσει την Ρωσία ότι μια τέτοια επίθεση ίσως παρασύρει το ΝΑΤΟ στην σύγκρουση. Η Ρωσία είναι απρόθυμη να ξεκινήσει έναν πόλεμο με το ΝΑΤΟ, ιδιαιτέρως όταν ο στρατός της βιώνει ήδη ταπεινωτικά κωλύματα στην Ουκρανία.

ΤΙ ΟΦΕΙΛΕΙ Η ΔΥΣΗ ΣΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ

Καθώς ο πόλεμος στην Ουκρανία παρατείνεται, το Κίεβο μπορεί τελικά να επιλέξει μια διευθέτηση κατόπιν διαπραγματεύσεων. Ωστόσο, μέχρι την στιγμή που η Ουκρανία θα αισθανθεί έτοιμη να προσεγγίσει το τραπέζι των διαπραγματεύσεων με τους δικούς της όρους, δεν είναι η θέση της Δύσης να καταναγκάσει το Κίεβο να αποδεχτεί μια ανακωχή, πολύ περισσότερο μια κατάπαυση του πυρός, απλώς και μόνο για χάρη της χαλάρωσης των εντάσεων με την Ρωσία. Ακόμα κι αν ο Πούτιν δηλώσει ότι νίκησε [12], η Δύση δεν θα πρέπει να χαλιναγωγήσει τις προσπάθειες της Ουκρανίας να απελευθερώσει τις κατεχόμενες περιοχές ελπίζοντας ότι η σύγκρουση θα σβήσει. Μια τέτοια συμφωνία θα μπορούσε ακόμη και να αποδειχθεί αντιπαραγωγική: μια παύση των μαχών θα μπορούσε να δώσει στον ρωσικό στρατό την ευκαιρία να ανασυνταχθεί και να επανεξοπλιστεί για μια νέα ώθηση στο ουκρανικό έδαφος και ταυτόχρονα να στερήσει από τον ουκρανικό στρατό την πολύτιμη δυναμική στο πεδίο της μάχης. Η Ρωσία θα είχε επίσης την ευκαιρία να εδραιώσει τα κέρδη της στην ανατολική και στη νότια Ουκρανία. Υπάρχουν ήδη ενδείξεις ότι το Κρεμλίνο ίσως επιχειρήσει να διοργανώσει άλλο ένα δημοψήφισμα για την ίδρυση της αποκαλούμενης Λαϊκής Δημοκρατίας της Χερσώνας (Kherson’s People’s Republic) στα εδάφη που κατέλαβε πρόσφατα η Ρωσία στη νότια Ουκρανία. Εάν οποιαδήποτε υποθετική συμφωνία επρόκειτο να αφήσει τους Ουκρανούς σε αυτά τα κατεχόμενα εδάφη, τότε θα γινόταν με πλήρη επίγνωση ότι τα βασανιστήρια, οι βιασμοί, οι δολοφονίες, οι απαγωγές, και οι απελάσεις θα συνεχίζονταν, όπως έχουν [συνεχιστεί] στα κατεχόμενα από την Ρωσία εδάφη στη Ντονμπάς και στην Κριμαία, από το 2014 και μετά.

Δεδομένων αυτών των συνθηκών, η ειρήνη στην Ουκρανία πρέπει να —και θα— έρθει μόνο μέσω της νίκης του Κιέβου, όχι της συνθηκολόγησής του. Τίποτα στο ιστορικό του Πούτιν δεν υποδηλώνει ότι θα τερματίσει οικειοθελώς την σύγκρουση στην Ουκρανία με τους όρους του Κιέβου και δεν υπάρχει κανένας λόγος να πιστεύουμε ότι το Κρεμλίνο θα τιμήσει μια νέα συμφωνία περισσότερο από όσο έχει τιμήσει προηγούμενες Συνθήκες ή καταπαύσεις του πυρός. Οι Ουκρανοί πιστεύουν και πολεμούν για τη νίκη τους. Παρά τον κόστος [αίματος και καταστροφών] της εισβολής [13], δημοσκοπικά δεδομένα και ανεπίσημα στοιχεία δείχνουν ότι το ηθικό στην πολιορκούμενη χώρα παραμένει εξαιρετικά υψηλό. Από την άλλη πλευρά, κάποιοι στην Δύση φαίνεται να διαδίδουν την ιδέα ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες και το ΝΑΤΟ πολεμούν την Ρωσία μέχρι «και τον τελευταίο Ουκρανό». Αλλά οι Ουκρανοί δεν πολεμούν τον πόλεμο της Δύσης και δεν χρειάζεται να καταναγκαστούν για να αντισταθούν στην επιθετικότητα της Ρωσίας. Δεν υπάρχει έλλειμμα μαχητικού πνεύματος στην Ουκρανία – ή πίστης στις ικανότητες και τις προοπτικές της χώρας. Είναι η Δύση, προφανώς, που χρειάζεται ακόμα να πειστεί.

ΠΩΣ ΘΑ ΝΙΚΗΘΕΙ Η ΡΩΣΙΑ

Η νίκη της Ουκρανίας εναντίον της Ρωσίας θα καθοριστεί, πρώτα και κύρια, από τους ίδιους τους Ουκρανούς [14]. Ο θρίαμβος της Ουκρανίας πιθανώς θα συνεπάγεται την απελευθέρωση των ουκρανικών εδαφών που καταλήφθηκαν μετά την αρχική επίθεση της Μόσχας στις 24 Φεβρουαρίου. Αυτό είναι εξ’ ολοκλήρου μέσα στις δυνατότητες της Ουκρανίας: οι ουκρανικές δυνάμεις τα κατάφεραν ήδη να εκδιώξουν τις ρωσικές δυνάμεις [που βρίσκονταν] βόρεια του Κιέβου μέσα σε λίγες εβδομάδες και ξανακερδίζουν περιοχές γύρω από την πόλη Χάρκοβο. Με μια συνεχή ροή Δυτικής υποστήριξης και εκπαίδευσης θα τα καταφέρουν επίσης στη μάχη για την ανατολή και τον νότο.

Εδώ είναι που η Ουάσιγκτον μπορεί και πρέπει να κάνει περισσότερα: μολονότι είναι ευπρόσδεκτη η πρόσφατη ανακοίνωση της κυβέρνησης Μπάιντεν για 34,7 δισεκατομμύρια δολάρια που θα χρηματοδοτήσουν πέντε μήνες στρατιωτικής βοήθειας, ο ουκρανικός στρατός χρειάζεται όλο και περισσότερο νέα και προηγμένα όπλα [15] για να αποκρούσει τον ρωσικό στρατό, την αεροπορική ισχύ, και τα όπλα μεγάλης εμβέλειας της Ρωσίας. Τα όπλα που περιλαμβάνονται στα τρέχοντα πακέτα των ΗΠΑ –όπως τα ρυμουλκούμενα οβιδοβόλα, τα ελικόπτερα της σοβιετικής εποχής, τα τακτικά οχήματα, τα τεθωρακισμένα οχήματα μεταφοράς προσωπικού, τα μη επανδρωμένα σκάφη παράκτιας άμυνας, και τα στρατιωτικά drones παρακολούθησης και αναγνώρισης- είναι μια από τα ίδια. Αυτό το υλικό απλώς αντικαθιστά εκείνο που έχουν χάσει ή εξαντλήσει οι ουκρανικές δυνάμεις, αντί να ενισχύει τις ικανότητες της Ουκρανίας˙ δεν θα επισπεύσει την ήττα της Ρωσίας στο πεδίο της μάχης. Η Ουκρανία ακόμη χρειάζεται πιο προηγμένη στρατιωτική τεχνολογία και την ολοκληρωμένη εκπαίδευση για να συνοδεύσει τις αποστολές όπλων από την Δύση. Επιπλέον, μολονότι οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι σύμμαχοί τους έχουν παράσχει αρωγή που κατηγορηματικά καλύπτει απαιτήσεις σε ορισμένους τομείς, ο συνολικός όγκος της βοήθειας ήταν επίσης ανεπαρκής. Η Ουκρανία χρειάζεται μοίρες προηγμένων μη επανδρωμένων εναέριων οχημάτων μάχης, πλήθος πολλαπλών εκτοξευτών ρουκετών, και πολλαπλές συστοιχίες πυραύλων εδάφους-αέρος και συστήματα αντιπλοϊκών πυραύλων.

Η παροχή υποστήριξης αυτού του εύρους και βάθους θα απαιτήσει θεσμικές αλλαγές στην Ουάσιγκτον για να επιταχυνθεί η τρέχουσα προσέγγιση της σταδιακής αύξησης στα πακέτα φονικής βοήθειας. Η κυβέρνηση των ΗΠΑ κάνει ήδη κάποια σημαντικά βήματα προς αυτή την κατεύθυνση, αν και πολύ αργά. Ο πρόεδρος υπέγραψε πρόσφατα το νομοσχέδιο Ukraine Democracy Defense Lend-Lease Act του 2022 —ένα πρόγραμμα για το οποίο απηύθυνα έκκληση [16] σε αυτές τις σελίδες— για να γίνει νόμος, ο οποίος θα επισπεύσει τις μεταφορές όπλων και θα δώσει στον πρόεδρο μεγαλύτερη εξουσία να συνάπτει συμφωνίες με την Ουκρανία για τον δανεισμό ή τη μίσθωση αμυντικού εξοπλισμού. Αυτή η ρύθμιση πρέπει να μεταμορφωθεί από μια ad hoc [ρύθμιση] σε μια επαναλαμβανόμενη, συνεχή παροχή όπλων. Διαφορετικά, οι αποσπασματικές αποστολές όπλων θα συνεχίσουν να σβήνουν μικρές πυρκαγιές στην Ουκρανία χωρίς να αλλάζουν την τρέχουσα κατάσταση στην ευρύτερη σύγκρουση. Για να εφαρμόσει πλήρως ένα πρόγραμμα δανεισμού-μίσθωσης (lend-lease program), το ΝΑΤΟ πρέπει να αρχίσει να συγκεντρώνει τον εξοπλισμό που θα χρειαστεί η Ουκρανία για τις επόμενες εβδομάδες και μήνες του πολέμου, και να δημιουργήσει αποθήκες για προμήθειες ακριβώς στην άλλη πλευρά των συνόρων της Ουκρανίας, στην Πολωνία, στην Ρουμανία, και στην Σλοβακία. Στην συνέχεια, μπορούν να οργανωθούν αποθήκες και αποθέματα ώστε να αντλεί η Ουκρανία ό,τι χρειάζεται, χωρίς να περνά από μια παρατεταμένη διαδικασία παραγγελίας και παράδοσης. Επιπλέον, το ΝΑΤΟ θα πρέπει να χρησιμοποιήσει τις ικανότητές του στον σχεδιασμό του πολέμου για να προσδιορίσει τι χρειάζεται η Ουκρανία για να στηρίξει τώρα την πολεμική προσπάθεια, αντί να περιμένει από τους Ουκρανούς να υποβάλουν οι ίδιοι αιτήματα ανεφοδιασμού. Και όσο για εκείνους που ανησυχούν ότι τέτοιες προσπάθειες θα επιτρέψουν στην Ουκρανία να νικήσει την Ρωσία πολύ ηχηρά, όπως οι ηγέτες του Εθνικού Συμβουλίου Ασφαλείας, καλό θα είναι να θυμούνται ότι ο Ουκρανός πρόεδρος, Βολοντίμιρ Ζελένσκι, έχει εκφράσει με συνέπεια την προθυμία του να επιλύσει διπλωματικά αυτά τα ζητήματα˙ για οποιαδήποτε αποτυχία στην διπλωματία μέχρι στιγμής αποκλειστικά υπεύθυνο είναι το Κρεμλίνο.

Μια μακροπρόθεσμη νίκη της Ουκρανίας θα απαιτήσει επίσης τόσο τη μεγαλύτερη ενσωμάτωση της χώρας στην Ευρώπη όσο και μια μνημειώδη διεθνή εκστρατεία που θα βοηθήσει στην ανοικοδόμηση της Ουκρανίας, παρόμοια με το Σχέδιο Μάρσαλ στον απόηχο του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Η Ουκρανία σημειώνει ήδη ταχεία πρόοδο στην εκστρατεία της για ένταξη στην ΕΕ: η ουκρανική κυβέρνηση έχει υποβάλλει επίσημο ερωτηματολόγιο για ένταξη στην ΕΕ και θα μπορούσε να δοθεί εντός εβδομάδων στην χώρα το καθεστώς υποψήφιας [χώρας προς ένταξη]. Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν ομολογουμένως περιορισμένη επιρροή σε αυτές τις διαδικασίες, αλλά μπορούν ακόμα να προβάλλουν ήπια ισχύ -και να σκουντήσουν διπλωματικά τους συμμάχους στην Ευρώπη- για να ενθαρρύνουν την ταχεία παραχώρηση στην Ουκρανία του καθεστώτος υποψήφιας [για ένταξη] στην ΕΕ. Όσον αφορά το θέμα της ανοικοδόμησης, η ΕΕ σχεδιάζει να ιδρύσει ένα αποκαλούμενο καταπιστευματικό ταμείο αλληλεγγύης για την Ουκρανία. Οι Ηνωμένες Πολιτείες —όπως και το Ηνωμένο Βασίλειο και οποιεσδήποτε άλλες πρόθυμες δημοκρατικές χώρες— θα πρέπει επίσης να συσπειρωθούν στον σκοπό της οικονομικής αναζωογόνησης της Ουκρανίας. Οι συμπράξεις δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, τροφοδοτημένες με έναν συνδυασμό επιχορηγήσεων, ιδιωτικών κεφαλαίων, και κατασχέσεων και διακρατήσεων περιουσιακών στοιχείων από την Ρωσία θα μπορούσαν να κατευθύνουν κεφάλαια για την ανοικοδόμηση της οικονομίας και των υποδομών της Ουκρανίας. Η καθοδήγηση και η διαχείριση αυτών των κεφαλαίων θα μπορούσε να γίνει τόσο από μια διαδικασία ενσωμάτωσης με την ΕΕ όσο και από ένα διοικητικό συμβούλιο το οποίο θα προέλθει από την Ουκρανία και τις Ηνωμένες Πολιτείες για να διασφαλιστεί η λογοδοσία, αλλά η ουκρανική εποπτεία θα ήταν κρίσιμη για την διαμόρφωση ενός αποτελεσματικού οικονομικού σχεδίου για την χώρα.

Ωστόσο, αυτό το μακροπρόθεσμο όραμα για τη νίκη δεν θα υλοποιηθεί έως ότου η ασφάλεια αποκατασταθεί και είναι εγγυημένη στην Ουκρανία. Εάν η ειρήνη πρόκειται να επέλθει μόνο αμέσως μετά από μια σημαντική στρατιωτική πρόοδο, τότε οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν την υποχρέωση να βοηθήσουν την Ουκρανία να κερδίσει στο πεδίο της μάχης [17]. Εκείνοι που είναι ανήσυχοι για την κλιμάκωση με την Ρωσία πρέπει να κατανοήσουν ότι οι κίνδυνοι από μια ουκρανική νίκη είναι εξαιρετικά μεγαλοποιημένοι. Οι κίνδυνοι από μια ουκρανική ήττα είναι πολύ μεγαλύτεροι και θα συνεπάγονταν μια μη αναστρέψιμη ζημιά στην φιλελεύθερη τάξη, στο διεθνές δίκαιο, στους κανόνες ασφαλείας, και στην παγκόσμια σταθερότητα. Αυτό είναι ένα αποτέλεσμα που οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν έχουν την πολυτέλεια να αντέξουν και θα πρέπει να κάνουν ό,τι περνά από το χέρι τους για να αποφύγουν.

Σύνδεσμοι:
[1] https://www.amazon.com/Here-Right-Matters-American-Story/dp/0063079429
[2] https://www.foreignaffairs.gr/articles/73494/dmytro-kuleba/min-ksepoylis...
[3] https://www.foreignaffairs.com/articles/ukraine/2022-04-29/how-not-invad...
[4] https://www.foreignaffairs.com/articles/ukraine/2022-05-04/war-ukraine-c...
[5] https://www.foreignaffairs.gr/articles/73575/liana-fix-kai-michael-kimma...
[6] https://www.foreignaffairs.gr/articles/73673/margarita-konaev-kai-polina...
[7] https://www.foreignaffairs.gr/articles/73598/liana-fix-and-michael-kimma...
[8] https://www.foreignaffairs.gr/articles/73675/nina-khrushcheva/to-praksik...
[9] https://www.foreignaffairs.com/articles/russian-federation/2022-05-10/pu...
[10] https://www.foreignaffairs.gr/articles/73658/gideon-rose/giati-o-polemos...
[11] https://www.foreignaffairs.gr/articles/73606/olga-oliker/i-pyriniki-mplo...
[12] https://www.foreignaffairs.gr/articles/73548/angela-stent/to-dogma-poytin
[13] https://www.foreignaffairs.gr/articles/73655/melinda-haring-kai-jacob-he...
[14] https://www.foreignaffairs.com/articles/ukraine/2022-05-04/war-over-ukra...
[15] https://www.foreignaffairs.com/articles/russia-fsu/2022-04-08/was-ukrain...
[16] http://www.foreignaffairs.com/articles/ukraine/2022-03-05/america-must-d...
[17] https://www.foreignaffairs.gr/articles/73608/stephen-biddle/i-eksoplisi-...

Copyright © 2022 by the Council on Foreign Relations, Inc.
All rights reserved.

Στα αγγλικά: https://www.foreignaffairs.com/articles/ukraine/2022-05-11/america-embra...

Μπορείτε να ακολουθείτε το «Foreign Affairs, The Hellenic Edition» στο TWITTER στην διεύθυνση www.twitter.com/foreigngr αλλά και στο FACEBOOK, στην διεύθυνση www.facebook.com/ForeignAffairs.gr και στο linkedin στην διεύθυνση https://www.linkedin.com/company/foreign-affairs-the-hellenic-edition