
Andrea Kendall-Taylor
Ακόμη και με τις ικανότητες και την παγκόσμια θέση της μειωμένες από τον πόλεμο στην Ουκρανία, η Ρωσία θα συνεχίσει να καθοδηγείται από τις μνησικακίες της, την αναζήτηση ενός γεωπολιτικού χώρου έξω από τα σύνορά της, και την επιθυμία για κύρος. Η Ουάσιγκτον δεν έχει την πολυτέλεια να διαγράψει την Ρωσία σε μια προσπάθεια να πάψει η ίδια να ανησυχεί, ούτε θα πρέπει να φανταστεί ότι η Ευρώπη μπορεί να διαχειριστεί το πρόβλημα μόνη της.
Το αν ο πόλεμος επιλογής του Πούτιν γίνει ή όχι το λάθος που θα τον απομακρύνει από την εξουσία είναι ένα ανοιχτό ερώτημα. Αλλά η Ρωσία βιώνει αυξανόμενη δυσαρέσκεια από το κοινό, ρωγμές μεταξύ των ελίτ της, και ευρεία διεθνή τιμωρία.
Η Κίνα και η Ρωσία εργάζονται για να υπονομεύσουν την φιλελεύθερη δημοκρατία, μια έννοια την οποία αμφότερα τα καθεστώτα θεωρούν ως άμεση απειλή για τις φιλοδοξίες τους και για την λαβή τους στην εξουσία.
Ενώ η Ουάσινγκτον υιοθετεί μια προσέγγιση του τύπου «περιμένουμε και βλέπουμε», η Μόσχα και το Πεκίνο θα μπορούσαν να συντονιστούν για να αναχαιτίσουν σημαντικά τα συμφέροντα των ΗΠΑ κατά τα επόμενα 15 έως 25 χρόνια. Οι δύο δυνάμεις ίσως να μην σφυρηλατήσουν ποτέ μια επίσημη στρατιωτική συμμαχία, αλλά θα μπορούσαν ωστόσο να συνεργαστούν με τρόπους που προκαλούν σημαντικούς πονοκεφάλους στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Όσο ισχυρότερο είναι το κανονιστικό περιβάλλον μιας χώρας, η κοινωνία των πολιτών της, τα πολιτικά κόμματα και τα ανεξάρτητα μέσα μαζικής ενημέρωσης, τόσο οι λιγότερο αποτελεσματικές θα γίνονται οι επιθέσεις των αυταρχικών δυνάμεων στους δημοκρατικούς θεσμούς και τόσο λιγότερο ελκυστικά θα είναι το αυταρχικό αφήγημα και μοντέλο.
Ο Πούτιν και οι ηγέτες που βρίσκονται σε αντίστοιχη θέση έχουν τρεις βασικές επιλογές διαδοχής. Αν, ωστόσο, ο ρωσικός λαός ή ο στενός κύκλος του Πούτιν νιώσει κουρασμένος από την βασιλεία του, η μοίρα του καθεστώτος του θα είναι πολύ θλιβερή.
Η αντιμετώπιση της απειλής του λαϊκισμού για τους δημοκρατικούς κανόνες και τις πρακτικές, θα απαιτήσουν επαγρύπνηση και συντονισμό μεταξύ ευρέων τμημάτων των κοινωνιών που βρίσκονται σε κίνδυνο.
Καθώς οι ατομικοί φόβοι για τις κοινωνικές αλλαγές και τις εξωτερικές απειλές αυξάνονται, το ίδιο κάνει και η προτίμηση για ισχυρούς, αποφασιστικούς ηγέτες που είναι πρόθυμοι να χρησιμοποιήσουν βία για να διατηρήσουν την τάξη.